(09.10.2007) 6 października 2007 r. na Zamku Królewskim w Warszawie wręczono nagrody im. Oskara Kolberga. Wśród laureatów są m. in. Anna Stopka Słowińska i Jan Karpiel Bułecka, a także zaprzyjaźniona poprzez Festiwal zakopiański Anna Borucka Szotkowska.

http://www.mkidn.gov.pl/website/index.jsp?catId=488

Foto-relacja (zdjęcia Małgorzata Karpiel):

NAGRODA IM. OSKARA KOLBERGA "ZA ZASŁUGI DLA KULTURY LUDOWEJ" Nagroda im. Oskara Kolberga "Za zasługi dla kultury ludowej" przyznawana od wielu lat, wyraża najwyższe uznanie dla twórców, badaczy i popularyzatorów kultury tradycyjnej, wskazuje i promuje najlepsze osiągnięcia we współczesnej twórczości ludowej, określa wzorce, przyczynia się do ugruntowania wysokiej pozycji sztuki ludowej w narodowej kulturze.

Nagroda ustanowiona została w 1974 roku, z inicjatywy płockiego miesięcznika społeczno-kulturalnego "Barwy". W latach 1986-2001 jej organizację prowadziło Mazowieckie Towarzystwo Kultury w Warszawie. Od 2002 roku, decyzją Ministerstwa Kultury, głównym organizatorem zostało Muzeum im. Oskara Kolberga w Przysusze, Oddział Muzeum Wsi Radomskiej w Radomiu. Współorganizatorami pozostają Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Fundacja "Cepelia" Polska Sztuka i Rękodzieło.

Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego sprawuje patronat i jest głównym fundatorem nagród. Wyróżnienia pozaregulaminowe finansują: Fundacja "Cepelia" Polska Sztuka i Rękodzieło, Polskie Radio SA, Urząd Marszałkowski Województwa Mazowieckiego.

Uroczystość wręczenia nagród odbędzie się 6 października 2007 roku w Zamku Królewskim w Warszawie

Laureatami XXXII edycji Nagrody im. Oskara Kolberga zostali:

Krystyna Cieśluk - pisankarka, wykonawczyni plastyki dekoracyjnej, śpiewaczka z Lipska nad Biebrzą (Suwalszczyzna)

Adam Szczepanik - rzeźbiarz z Wólki Grodziskiej (Mazowsze)

Jan Karpiel Bułecka - muzyk, tancerz, gawędziarz, animator i popularyzator folkloru zakopiańskiego, architekt - orędownik zachowania i kontynuacji regionalnego stylu podhalańskiego w budownictwie (Zakopane, Podhale)

Janina Kowalczuk - śpiewaczka ludowa z Grabowicy (gm. Susiec, Lubelskie)

Anna Stopka-Słowińska - malarka na szkle z Kościeliska (Podhale)

Filomena Krupowicz - wykonawczyni tkanin dwuosnowowych z Janowa Podlaskiego

Irena Ostaszyk - pisarka ludowa z Mord (Siedleckie)

"Grodziszczoki" Kapela z Grodziska Dolnego (Rzeszowskie)

Regionalny Zespół Pieśni i Tańca "Lachy" z Nowego Sącza.

Regionalny Zespól Śpiewaczy "KRESOWIANKI" z Letnina (Zachodniopomorskie)

Bronisław Kurek - popularyzator sztuki ludowej, działacz Fundacji "Cepelia"
Polska Sztuka i Rękodzieło.

Anna Borucka-Szotkowska - etnomuzykolog, badacz, dokumentator i popularyzator kultury ludowej na antenie Polskiego Radia, redaktor Radiowego
Centrum Kultury Ludowej.

Małgorzata Dziurowicz-Kaszuba - etnograf, animator i organizator regionalnych imprez folklorystycznych, bada, dokumentuje kulturę ludową regionów Polski środkowej (Sieradzkie).

Laureatem nagrody honorowej został:

Marco Querel - promotor i popularyzator polskiej kultury ludowej we Włoszech.

Jan Karpiel Bułecka (ur. 1956 r.) uznawany jest za najbardziej wszechstronnego artystę współczesnego Podhala, wybitnego znawcę góralskiej i karpackiej muzyki i tradycji. Pochodzi ze znanej i zasłużonej rodziny zakopiańskich artystów i budowniczych. Jego ojciec - Bolesław to słynny skrzypek prymista i zbieracz nut podhalańskich, laureat Nagrody im. Oskara Kolberga w 1997 r.; matka Zofia występowała w zakopiańskim zespole Klinika Bachledy. Jego pierwszym nauczycielem gry na skrzypcach był Ojciec. Obecnie Jan Karpiel Bułecka jest uważany za jednego z najlepszych podhalańskich prymistów.
Jest również multiinstrumentalistą, wirtuozem gry na instrumentach pasterskich regionu Podhala: dudach, piszczałkach pojedynczych, podwójnych, trombitach. Jest budowniczym tych instrumentów, przywracał je podhalańskiej tradycji, rekonstruując na podstawie egzemplarzy zachowanych w Muzeum Tatrzańskim i w zbiorach własnych.
Jan Karpiel Bułecka to doskonały śpiewak i tancerz, znawca wielu tanecznych
śpiewanych nut z Podhala i z innych obszarów Karpat. Jest doskonałym gawędziarzem, w pięknym stylu popularyzującym góralską gwarę i kulturę słowa.
Z zawodu jest architektem, ukończył studia na Politechnice Krakowskiej, początkowo znalazł zatrudnienie w Pracowni Regionalnej Politechniki Krakowskiej w Zakopanem, gdzie zajmował się inwentaryzacją i ratowaniem zabytków budownictwa podhalańskiego (m.in. opracował dokumentację i nadzorował remont starego kościółka w Zakopanem), obecnie prowadzi własną pracownię projektową.
Muzyka i tradycja góralska zawsze były obecne w życiu artysty. Od najmłodszych lat grał w rodzinnej kapeli, ponad trzydzieści lat działał w Regionalnym Zespole im. Klimka Bachledy w Zakopanem (jako wybitny tancerz, śpiewak, muzykant i odtwórca ról teatralnych). W czasie studiów w Krakowie występował w Studenckim Zespole Góralskim „Skalni". Jest założycielem i prymistą kapeli „Zakopiany" uhonorowanej w 2000 r. Nagrodą im. Oskara Kolberga, uznawanej przez muzyków, fachowców i wielbicieli folkloru za jedną z najwybitniejszych formacji kultywujących i prezentujących na najwyższym poziomie muzykę ludową Karpat. Repertuar kapeli to autentyczne nuty podhalańskie niejednokrotnie ocalone przez zespół od zapomnienia oraz wirtuozerskie opracowania muzyki innych grup etnicznych (cygańskiej, żydowskiej, słowackiej, czy łemkowskiej) nie pozostawiające jednak wątpliwości skąd pochodzą ich autorzy.
Prezentował i promował swoją góralską muzykę podczas wielu koncertów w Polsce i Europie. Współpracował przy organizacji najważniejszych imprez folklorystycznych m.in. Międzynarodowego Festiwalu Folkloru Ziem Górskich w Zakopanem, Tygodnia Kultury Beskidzkiej w Żywcu, Festiwalu w Nitrze na Słowacji był prezenterem koncertów oraz jurorem w konkursach). Jest inicjatorem i organizatorem znanych imprez muzycznych „Muzykanckie Zaduski", „Dudziarskie Ostatki", „Muzyka Karpat".
Współpracuje z wieloma instytucjami kultury m.in. Filharmonią Narodową, Filharmonią w Bydgoszczy i Katowicach. Szczególne znaczenie dla promocji kultury
popularyzacji muzyki góralskiej miała współpraca artystyczna Jana Karpiela Bułecki z wybitnymi twórcami spoza kręgu muzyki ludowej, m.in. ze Zbigniewem Preisnerem, prof. Mieczysławem Nowakowskim (prawykonanie „Harnasi" K. Szymanowskiego z udziałem zespołu góralskiego), tournee po Hiszpanii wraz z Orkiestrą Symfoniczną Filharmonii Śląskiej pod dyr. Mirosława Błaszczyka z programem „Korzenie". Najszerzej znaną, owocującą nagraniami i licznymi koncertami była współpraca Kapeli Jana Karpiela-Bułecki z kwartetem jazzowym Zbigniewa Namysłowskiego (jazzowa płyta roku '95, nagroda „Fryderyk 96").
Wielkie uznanie budzi działalność muzyka na rzecz utrwalenia i zachowania kultury góralskiej, przede wszystkim poprzez jego twórczość podkreślającą jej wartość i piękno, a także poprzez udział w projektach ją popularyzujących (posiady, seminaria, filmy, audycje radiowe i telewizyjne).
Współpraca z Polskim Radio, to obecność w programach, koncertach, reprezentowanie Polski podczas XVI Festiwalu Folkowego Europejskiej Unii Radiowej, w Zakopanem (1995), jednak przede wszystkim to rejestracja bogatego repertuaru artysty i kapeli w archiwum fonograficznym Radiowego Centrum Kultury Ludowej oraz jego publikacja w audycjach, na płytach i kasetach, tworzących wzorzec wykonawczy dla młodych muzyków.
Jan Karpiel Bułecka w 1988 r. został laureatem Nagrody im. Stanisława Wyspiańskiego za wybitne osiągnięcia w dziedzinie twórczości ludowej.

Anna Stopka-Słowińska urodziła się na Groniku, kościeliskiej polanie (1950), wychowała się i mieszka w Kościelisku, rozległej wsi góralskiej, słynącej z najpiękniejszej tatrzańskiej doliny, z której wywodzi się wielu artystów znanych w podhalańskiej kulturze. Tu na polanach powstawały najpiękniejsze hafty góralskiego stroju, tu tworzyli snycerze i malarze na szkle, stąd pochodzą najlepsi muzycy, tancerze i zespoły, poeci i pisarze ludowi.
Anna Stopka-Słowińska ukończyła Technikum Hotelarskie w Zakopanem, do 1977 r. pracowała jako księgowa w Wojskowym Zespole Wypoczynkowym. Po wyjściu za mąż poświęciła się rodzinie i wychowaniu dzieci. Maluje na szkle od 1987 r. Zafascynowała ją twórczość Adama Słowińskiego znanego artysty (stryja jej męża Bogusława), malarza który zachęcał ją do podejmowania pierwszych prób artystycznych i był jej nauczycielem.
W obrazach Anny Słowińskiej dominuje tematyka związana z regionalną tradycją. W początkowych latach twórczości często pojawiały się przedstawienia scen rodzajowych z życia mieszkańców Podhala (prace codzienne, wesela, tańce, polowania, portrety górali, zbójników, zbójnickich frajerek i postaci legendarnych). Z czasem malarka wypracowała własny styl, dokonała wyboru tematyki sakralnej. Maluje przede wszystkim postacie świętych. Szczególną atencją otacza Madonnę, kreśli wizerunek Najświętszej Panienki w góralskim stroju, gorsecie i chuście, w kwietnym wieńcu i królewskich szatach. Tworzy różne przedstawienia Matki Boskiej (Radosnej, Bolesnej, Różańcowej) oraz kopie znanych obrazów maryjnych. Znajduje inspiracje w malarstwie kościelnym i w popularnych w kulturze ludowej oleodrukach.
Wieloletni okres twórczości zaowocował indywidualną stylistyką, widoczną przede wszystkim w stosowanej gamie kolorystycznej, nadającej obrazom charakter powagi i dostojeństwa. Malarka używa barw ciemnych i chłodnych (odcienie niebieskiego, szarego, zielonego), jednak w przedstawieniach postaci potrafi wyrazić ich wewnętrzne światło, umiejętnie wykorzystując rozświetlone akcenty, efekty jasnych barw. W swych obrazach stosuje motywy zdobnicze charakterystyczne dla tradycyjnego malarstwa na szkle i podhalańskiej rzeźby, ornamentykę roślinną i kwiatową, elementy górskiego krajobrazu.
Artystka ma w swym dorobku udział w wielu wystawach indywidualnych i zbiorowych (m.in.: pierwsza wystawa w Muzeum Tatrzańskim w Zakopanem 1989, następne w Biurze Wystaw Artystycznych 1990, Galerii Związku Podhalan w Zakopanem 1992, Galerii „Camelot" w Krakowie 1993, Miejskim Ośrodku Kultury w Nowym Targu 1996, Domu Ludowym w Kościelisku 1997, Miejskim Ośrodek Kultury w Nowym" Targ u i Muzeum Etnograficznym w Krakowie 1998, Muzeum Sztuki Ludowej w Otrębusach (Warszawa) 2000, „Saloniku u Muz" w Obornikach Śląskich i Galerii „Antresola" w Tarnowskich Górach 2001, Świdwińskim Ośrodku Kultury - Zamek 2002, Muzeum Diecezjalnym w Tarnowie 2007, udostępniała izbę twórczą podczas Międzynarodowego Festiwalu Folkloru Ziem Górskich w Zakopanem 1989 - 2002). Anna Stopka-Słowińska brała udział w wielu konkursach i jest laureatką znaczących wyróżnień: 1991 konkurs „Na szkle malowane", 1995 Konkurs Twórczości Ludowej w Bukowinie Tatrzańskiej - l nagroda i wyróżnienie, 1995 Międzywojewódzki Przegląd Twórczości Ludowej i Amatorskiej w Zabierzowie - III nagroda. 1995 XIX Konkurs Amatorskiej Twórczości Plastycznej - II nagroda, 1996 Konkurs Twórczości Ludowej w Bukowinie Tatrzańskiej - l nagroda, 1997 Konkurs Twórczości Ludowej w Bukowinie Tatrzańskiej -1 nagroda i wyróżnienie, 1997 XXI Konkurs Amatorskiej Twórczości Plastycznej - II nagroda, 1998 i 1999 Konkurs Twórczości Ludowej w Bukowinie Tatrzańskiej - l nagroda i wyróżnienie, 2000 nagroda Zasłużona dla Ogniska Związku Podhalan w Kościelisku za podtrzymywanie i rozwijanie kultury rodzimej, 2002 Regionalny Ośrodek Kultury w Bielsku Białej - wyróżnienie w konkursie „Tradycyjne Rękodzieło Podhala, Spiszą, Orawy i Pienin", 2003 Bukowina Tatrzańska II nagroda Zarządu Fundacji „Cepelia" Polska Sztuka i Rękodzieło w Warszawie.
Od 1989 r. jest członkinią Stowarzyszenia Twórców Ludowych, od 1995 r. należy do Klubu Plastyka Amatora „Wizja" w Nowym Targu.

Anna Borucka-Szotkowska
Pierwsze doświadczenia w dokumentowaniu muzyki ludowej zdobyła podczas studiów w Instytucie Muzykologii Uniwersytetu Warszawskiego, w trakcie nagrań
terenowych w regionie łęczyckim, następnie podczas badań realizowanych przez Instytut Sztuki PAN w regionie rawskim. Działalność zawodową muzykologa i dziennikarza podjęła w 1973 r. w Polskim Radio w Warszawie. Rozpoczęła pracę w Redakcji Muzyki Ludowej, przekształconej w 1994 r. w Radiowe Centrum Kultury Ludowej. Przez cały okres działalności zawodowej związana była z instytucją zajmującą się przede wszystkim dokumentowaniem i promocją polskiej kultury tradycyjnej, kultury mniejszości narodowych i etnicznych na obszarze naszego kraju; dokumentowaniem kultury Polaków na obczyźnie; przybliżaniem kultur innych krajów; rejestrowaniem i promowaniem nowych zjawisk w dziedzinie folkloru (w muzyce - nurtu folkowego).
Anna Borucka-Szotkowska jest wybitną dziennikarką, autorką wielu ważnych audycji odkrywających wartości tkwiące w kulturze tradycyjnej - w sztuce i muzyce ludowej. Jest doświadczoną i wytrawną reporterką docierającą do miejsc, w których kultura ludowa jest żywa oraz do ludzi ją tworzących. Jest autorką rzetelnych materiałów dokumentacyjnych, wzbogacających archiwum fonograficzne Polskiego Radia, prezentowanych na radiowej antenie w sposób profesjonalny, budzący reakcję i zainteresowanie słuchaczy.
Szczególnym osiągnięciem zawodowym A. Boruckiej-Szotkowskiej jest zbiór unikatowych nagrań dokumentujących polską muzykę ludową, zrealizowany na terenie Spiszą i Podhala, Kurpiów, Mazowsza, Dolnego Śląska oraz w środowiskach mniejszości narodowych. Prowadziła także autorskie nagrania na Słowacji i wśród Romów grupy „Roma Bergidka" (zamieszkałych na Podhalu). Realizowała dokumentalne nagrania muzyki żydowskiej w wykonaniu skrzypka i śpiewaka żydowskiego, po wojnie mieszkającego w Londynie, wcześniej łódzkiego krawca, żołnierza kampanii wrześniowej, wywiezionego na Syberię (jego losy stały się kanwą cyklu audycji pt. „Majera Bogdańskiego świat odnaleziony", opowiadających o skomplikowanych losach polskich Żydów).
Efektem wieloletniej działalności dziennikarskiej i etnomuzykologicznej jest przede wszystkim imponująca liczba autorskich audycji słowno-muzycznych, reportaży o twórcach ludowych, muzykach i zespołach, relacji z regionalnych i ogólnopolskich imprez folklorystycznych. Anna Borucka-Szotkowska uczestniczyła w realizacjach najbardziej wartościowych i jednocześnie popularnych wśród odbiorców, cyklicznych programów: „Kiermasz pod kogutkiem" (Program l), „Muzyczny atlas Polski", magazyn „Źródło" (Program 2). Jest autorką cyklu audycji „Muzyka Kresów", w których zamieściła opowieści i nagrania muzyczne dokonane wśród Polaków mieszkających na Białorusi i Litwie - plon własnych etnograficznych wypraw terenowych.
Uczestniczyła w realizacji serii płytowej „Muzyka źródeł", wykorzystującej nagrania gromadzone przez czterdzieści lat w radiowym archiwum i tworzącej dźwiękowy obraz zmieniającej się w szybkim tempie muzycznej kultury ludowej różnych regionów Polski, mniejszości etnicznych i narodowych, a także Polaków mieszkających obecnie poza granicami kraju. Anna Borucka-Szotkowska jest współautorką następujących tytułów tego cyklu: „Mazowsze cz. l i II", „Podhale", „Kurpie", „Wielkopolska", „Rzeszowskie", „Pogórze", „Mniejszości narodowe i etniczne l i II", „Romowie", „Od narodzin do śmierci", „Kolędy i pastorałki".
Za wieloletnią działalność Anna Borucka-Szotkowska została uhonorowana Srebrnym Krzyżem Zasługi oraz nagrodą szczególnie cenioną w środowisku twórców radiowych, „za pasję i poświęcenie w dokumentowaniu, za antenową prezentację i upowszechnianie polskiej kultury ludowej" otrzymała w 2004 r. Złoty Mikrofon.