(24.02.2008) Henryk Urbanowski: "Nazywa się Stefania Wojdyła, mieszka w Rabce-Zdroju, napisała dotąd ponad tysiąc wierszy, ale dopiero tydzień temu część wydała w tomiku „Gołym okiem”.
Jej poezja nie ma jeszcze rozpoznawalnego stylu, bo bogactwo życia we wszelkich jego przejawach ciągnie autorkę w różne strony. Nie przykłada też wielkiej wagi do formy i niektóre z wierszy pani Stefanii mają postać skończoną, inne są notatką poetycką, czasami rozbudowaną pośpiesznym zapisem wrażeń, zdziwień, zaskoczeń, zachwytów i refleksji.
Dzieje się tak zwłaszcza w przypadku wierszy powstających w dalekich podróżach po świecie, które są pasją pani Stefanii. Autorka była m.in. na Dominikanie, w Chinach, Argentynie, na safari w Kenii, za kilkanaście dni wybiera się do Peru. – Nagromadzenie obserwacji tego co w tych dalekich krajach jest inne, jest tak wielkie, że jedynie na co człowiek może się zdobyć, wiedząc, że raczej już tam nie powróci, to łapczywe notowanie wszystkiego, co zobaczy gołym okiem – twierdzi autorka. I w jednym z wierszy dodaje – „moje pisanie, to reportaże”.
Najbardziej charakterystyczną cechą tej poezji jest dobrotliwa ironia, z autoironią włącznie i umiejętnym wykorzystaniem paradoksów.
Są w tym tomiku wiersze, które mogłyby przedszkolaki recytować na przeróżnych uroczystościach, ale są takie do których dzieci muszą jeszcze podrosnąć, jak ten na przykład erotyk.

***
Znowu księżyc do mnie mruga,
Ach ta nocka
- taaaka długa,
Chciałby zakraść się do łóżka
i potrzymać za „cycuszka”
figlarz z niego i hulaka,
ach ta nocka
- króóótka taka."

Foto-relacja (zdjęcia Piotr Kuczaj piotr.kuczaj@neostrada.pl):