(11.04.2009) Wojciech Szatkowski: "Po zawodach im. Józefa Oppenheima w Dolinie Chochołowskiej niektórym trudno było rozstać się z górami. Dlatego w niedzielę znowu poszliśmy w Tatry Zachodnie szukać nowych miejsc, z których dałoby się zjechać i wielkiego błękitu - bezchmurnej pogody - która w tym okresie zawitała w Tatrach. Znaleźliśmy i jedno i drugie...
Na pierwszy ogień Rakoń przez Wyżnią Chochołowską. Idziemy dziarsko. Noga w nogę, narta w nartę. Znajdujemy jeszcze kilka chorągiewek po zawodach, które zabieramy do schroniska. Wyżej oglądamy dwóch narciarzy zjeżdżających z Wołowca. Jadą jakoś niemrawo, jakby brakowało im energii, tak jak mnie we wczorajszych zawodach:)... Wychodzimy na szczyt. Zdjęcia i odpoczynek. Potem zjazd długą granią po firnie. Wszystko wychodzi, skręty jak marzenie, ale wielki błękit powoli blednie, chyba jednak niedługo pogoda ulegnie zmianie. Potem drugi zjazd. Przypominają się słowa Oppenheima z jego przewodnika: - Bo czyż być może dla dobrego narciarza większa przyjemność, jak we wąskiej rynnie górskiej kręcić łuk za łukiem, opadając w dół wężowym śladem? Co za sprawdzian techniczny wycyrklowanych kristjanij ślad szerokości paru metrów, lecący z pieca na łeb w przepaść. Albo, nieporównany, cholerycznie stromy las tatrzański, ów slalom wobec nieba, o chorągiewkach ze smreków, które się nie ugną , gdy o nie zawadzisz. Stromizna-trudność, zapewne, ale przyjemna trudność, całkowicie dająca się opanować narciarzowi. Groźna z powodu lawin, szreni?...Nie, to śnieg na stromiźnie może być groźny lub nie. Ona sama przy dobrym śniegu, niema znaczenia dla dobrego technika. Najwyżej upoi pędem, lub sześcioma kozłami zakończy szusik! Ale czy musisz szusować?. Pozatem istnieje na los Opatrzności się zdawanie, jechałeś po Pod Bańskiej, a nocujesz nie wiadomo jakim cudem, 20 km dalej-w  Prybylinie. Łut szczęścia, zostawiasz przed schroniskiem dziadowskie kije, a tu ci je jakiś ceper na eleganckie w tłoku zamienia, psim swędem wykręcenie, wpadasz pod lawinę i zostajesz na skale, podczas gdy w przepaść wpada- ona, no i pod szczęśliwą gwiazdą narodzenie. Błądząc we mgle, spadasz z nawisu do nóg  jakiegoś wygi górskiego, który cię bezinteresownie potem 7 dni po Tatrach wodzi, ucząc rozumu. {Józef Oppenheim, Szlaki narciarskie Tatr Polskich, Kraków 1936}. Zjeżdżamy do Doliny, przy potoku zaopatrujemy się w wodę i wracamy do góry przez wielki wykrot. Maciek prowadzi, wycinając w zboczu zakosy podejścia, a ja za nim. Jesteśmy po godzinnym podejściu na Grzesiu. Ostatnie podejście za nami. Szykujemy się do zjazdu. To będzie pożegnanie się z Chochołowską (w tym sezonie) i zawodami Oppenheima, które udały się wyjątkowo. Śnieg nieco rozmiękły, ale jedziemy dość ostro. Wszak jesteśmy narciarzami wysokogórskimi. Czy może być coś piękniejszego? No właśnie, czy może? Podczas jazdy lasem zastanawiam się jakie rzeczy, a raczej zawody w życiu są warte tego, by się nimi zajmować. Znalazłem kilka. Po pierwsze dobrze by było (chociaż na chwilę) być kapitanem trawlera łowiącego mieczniki na otwartym Oceanie, potem może podróżnikiem, polarnikiem, himalaistą, z pewnością żeglarzem, no i narciarzem wysokogórskim. Może jest jeszcze kilka innych zawodów. Uwaga!!! przez to myślenie o mało nie zawadziłbym o dorodnego smreka... Ostatni skręt i jestem przy schronisku. Jest i Maciek, spalony na brąz. Pogoda rozleniwia, a lodowate piwo nalewane przez Lucynę smakuje wybornie (zarówno w wersji z sokiem malinowym jak i bez). A w górze nadal króluje wielki błękit i firn, zachęcające do nowych zjazdów... czego chcieć więcej?"

Foto-relacja (zdjęcia Maciek Bielawski i Wojciech Szatkowski):