(17.04.2008) Wojciech Szatkowski: "Gdy koledzy nie dali rady iść w góry i wszystkie fajne plany zawiodły, pozostało mi tylko jedno: przełknąć gorzką pigułkę samotnej wycieczki, zapiąć foki do nart, spakować walkmana i iść w góry w pojedynkę. Gdzie? W masyw Czerwonych Wierchów.
Samotny narciarz, hmm... pobrzmiewa w tym nieco smutek, żal, lekka nostalgia, wszak w góry lepiej iść w towarzystwie Maćka i Adama. Góry bez przyjaciół smakują trochę słabiej. No cóż. Nie było nam jednak to pisane. Ale mądrzy mawiają, że to co Cię nie zabije, to Cię wzmocni, więc perspektywa samotnej wyprawy narciarskiej nie zakłóciła mojego dobrego humoru. Pierwszym celem mojej wycieczki była Kondratowa - „najmniejsze ze schronisk tatrzańskich”, na którą wbiegłem wyjątkowo szybko (życiowy rekord, jak na 42 lata całkiem, całkiem). Narty pożyczone w „Yurtski” u Przemka Sobczyka to było TO. Chodzenie na „Trabach”, z lekkimi wiązaniami pomysłu „Dynafita”, jest jednak wspaniałym doznaniem, idzie się lekko, bez wysiłku, długim krokiem, po prostu super. Przemek dzięki też za super zniżkę w cenie wypożyczenia. W schronisku pusto, miła obsługa, lekka przekąska, herbata, spotykam znajomego z Forum Skiturowego. Pogadaliśmy nieco. Po odpoczynku wymarsz w stronę Kopy, tam pojawia się obok mnie Piotrek, ratownik Grupy Podhalańskiej GOPR, którego poznałem kiedyś w MT. Na czole „Wieliczka”, popijam Powerade, idzie się świetnie, chociaż pot obficie spływa z czoła, robi się bardzo ciepło. Razem z Piotrkiem wychodzimy szybko na Kopę Kondracką – tam nasze drogi narciarskie rozchodzą się w przeciwne strony: ja ruszam w stronę Małołączniaka, a on w kierunku Suchych Czubów, zdjęcia, mocny uścisk dłoni, „cześć”. Na zjeździe kolejny znajomy; Andrzej Światłowski, który samotnie przeszedł grań Czerwonych Wierchów od Ciemniaka aż tutaj. Andrzej, super gość, szybko chodzący, jak zwykle rwie pod górę i nie ma czasu na dłuższe rozmowy, mówi po chwili „no to Cię żegnam” i zasuwa szybkim krokiem na Kopę, a ja długimi skrętami w dół.
Na szczycie 2096 m spotykam samotnego turystę. Rozmowa nawet klei się jak na osoby, które zupełnie się nie znają i wymieniamy się zdjęciami, tzn. ja fotografuję jego, on mnie. Widok na Tatry, jak to mówi teraz młodzież zajefajny, byczo jest, fotografowanie, spokój, sielanka, herbata smakuje, byczenie się, znowu herbata, znowu byczenie się i tak z pół godziny. Potem myśl o super jeździe przyspiesza decyzję o ruszeniu pewnej niechwalebnej z nazwy części ciała z rozgrzanych skał. Zrywam się więc (niezbyt gwałtownie, uwaga kręgosłup): chłopie do roboty!!! Dopinam narty i w dół. Z Małołączniaka ruszam prosto na Przełęcz Małołącką (chociaż nęcił przez chwilę mnie zjazd do Doliny Rozpadłej, ale nie ufałem zbytnio pęknięciom w zboczu tego żlebu, trzeba więc to odłożyć!)), a potem jest to typowy kombinowany zjazd wiosenny tzn. z elementami kluczenia po nawisie z jego prawej i lewej strony, z dwoma skokami (na Małysza bez V w granicach 0,5 - 2 m) i na koniec z długim szusem w dół. Jestem jakieś 100 m pod Kopą Kondracką (w pionie), już nie zakładam fok, tylko na butach, z nartami w ręku, wchodzę po raz drugi tej niedzieli na Kopę Kondracką. Patrzę sobie, a tu dziewczę samotne na turach, niejaka Agata z Warszawy, sposobi się do zjazdu. Wymieniamy szybkie: „cześć”, „cześć”, „fajnie jest”, no!!!” i ona rusza w prawo, a ja dopinam Dynafity i w lewo do Żlebu. Moim żlebem nikt jeszcze nie jechał tego dnia, jest mój, tylko mój, na dole skiturowcy patrzą, zatrzymali się - no to panie Wojtku - bez upadku, ale z ułańską fantazją... Pierwszy skręt wychodzi, a potem i reszta. Na dole rzut oka za siebie, ślad równy, fajny, szkoda tylko, że nie ma Maćka i Adama, żeby i oni popróbowali tej radochy – może innym razem.
Zjazd z Kopy Kondrackiej (rozpoczęty ok. 14.) na tzw. Kochy, centralnym żlebem, był jedną wielką przyjemnością. Śnieg puścił na 4 cm, powstał więc wspaniały firn, wyjątkowo łatwo poddający się moim (czytaj: przemkowym) nartom. Pierwsze 20 szybkich skrętów, potem trawers w lewo znowu z 50 skrętów, potem w prawo i tak aż do Kamienia. Za każdym skrętem spadają w dół śnieżne „talarki” wycięte przez „Traby” ze zbocza. Przy Kamieniu widzę narciarza i dla parady, a co tam, jeszcze trzy szybkie skręty na pełnym gazie! I w dół, tu można poszaleć dłuższym skrętem. W schronisku urocza obsługa drugi raz tego dnia z uśmiechem od ucha do ucha podaje mi wodę z sokiem malinowym (pycha), piwko (super-pycha) i tym razem bigos z chlebem (bez komentarza, ustawa antyreklamowa). Znowu spotykam znajomych i przysiadam się do Maćka Pałahickiego (zakopiańska stacja radia RMF FM), który ze swoją ekipą dotarł do schroniska. Znakomity śnieg nadal kusił perspektywą zjazdów, stąd decyzja, by wracać do domu przez Kondracką Przełęcz, decyzja była dobra. W słoneczku wchodzę szybko na Przełęcz i zjeżdżam Głazistym Żlebem w dół na Wyżnie. Tu widać dużą lawinę, która musiała zejść tego dnia ze Żlebu Zagonnego. Czoło ma jakieś 2-3 m. Zdjęcia. Na Polanie pierwsze krokusy, cicho, słońce delikatnie liże twarz, góry w pomarańczowej poświacie, bajka. Aż wracać się nie chce, siadam na skale, herbata, zdjęcia, herbata, czekolada, staram się ogarnąć myśli, trochę je poukładać, tak jak poukładany i fajny był ten dzień. Częściowo udaje się. Śmieszna sytuacja: wyszedłem w Góry sam i spotkałem tylu znajomych! Nawet przez chwilę samotność mi nie przeszkodziła, a nawet pomagała w silniejszym przeżywaniu tych gór, a niespodziewane spotkania znajomych dodały kolorytu tej wycieczce. Przeżyłem więc fajny dzień, w którym wiele się działo dobrego. Gwoli statystyki Trasa miała ok. 22 km i ok. 1700 metrów przewyższenia. Wracam na Krzeptówki o 18.30, szybki prysznic i do kościoła. Zdążyłem. Żeby podziękować tym na Górze za ten wspaniały dzień i za to, że mnie dobrze strzegli podczas samotnego łazikowania na nartach po grani Czerwonych Wierchów... "

Foto-relacja (zdjęcia Wojciech Szatkowski):