(20.02.2007) Maciej Bielawski: "Gęsia Szyja to niezbyt wysoki, reglowy szczyt wznoszący się na wysokość 1489 m npm. Skalisty wierzchołek tworzą dolomitowe skałki zwane Waksmundzkimi, podcięte 15 metrowym urwiskiem. Gęsia Szyja wraz z Kopami Sołtysimi tworzy wyraźnie wyodrębnione pasmo, połączone przez Waksmundzką Rówień, grzbiet Koszystej, Buczynowe Turnie, Granaty i Kozi Wierch ze Świnicą, która stanowi dla niej punkt zwornikowy.
Swoją nazwę Gęsia Szyja zawdzięcza wąskiemu wygiętemu upłazowi na swoim wschodnim krańcu. W kształcie tego upłazu górale upatrywali podobieństwo do gęsiej szyi.
Za odkrywcę i propagatora Gęsiej Szyi uważa się Tytusa Chałubińskiego, który m.in. w 1880 roku odwiedził szczyt wraz z malarzem Henrykiem Siemiradzkim. Pierwszego wejścia zimowego na nartach dokonali 4 kwietnia 1907 roku Mariusz Zaruski i Józef Borkowski.
W minioną niedzielę postanowiliśmy powtórzyć "wyczyn" generała. Dla uatrakcyjnienia wycieczki postanowiliśmy być na szczycie, tak by móc obserwować wschód słońca. Tak więc bardzo wcześnie rano, dla niektórych pewnie bardzo późno w nocy, ruszyliśmy, początkowo samochodem, później - od Wierchu Porońca - na fokach.
Startowaliśmy w zupełnym mroku, ale z każdym krokiem robiło się coraz widniej. Po dojściu do Rusinowej Polany można było wyłączyć czołówki. Słońca nie było jeszcze widać, panowała ogólna szarość i niesamowita cisza, którą przerywał tylko odgłos fok przesuwanych po mocno zmrożonym śniegu. Mieliśmy za sobą łatwiejszą część trasy. Przed nami dość monotonne wchodzenie na szczyt. Na szczęście letni szlak jest całkowicie zasypany śniegiem, nie musimy oglądać i pokonywać fatalnie w tym miejscu poprowadzonej ścieżki. Przed godziną siódmą jesteśmy u celu. Wszędzie szarość i cisza, ale nie trwa to długo.
Nagle ponad Przełęczą pod Kopą pojawia się złoty refleks. Zaczynają żółcić się najwyższe szczyty. Już błyszczy Gerlach, Wysoka, Rysy. Pięknie wygląda Koszysta, oświetlana coraz wyżej wschodzącym słońcem, które teraz dociera do Czerwonych Wierchów. Błyszczy krzyż na Giewoncie, błyszczą okna na Kasprowym Wierchu. Ciemne dotąd doliny jaśnieją coraz bardziej. I tylko na południu, gdzieś nad Zdziarem wiszą nisko zwały chmur tworząc niesamowity widok.
Pstrykamy zdjęcie za zdjęciem wiedząc, że żaden aparat i żaden fotograf nie odda uroku tego co widzimy.
Jeszcze kilka łyków gorącej herbaty i pora wracać. A przed nami zjazd. Warunki wprost wymarzone. Foki oczywiście w plecaku, wiązania i buty zapięte. A jazda w dół po pustym zboczu, po nietkniętym przez nikogo śniegu jest czymś, czego nie da się opowiedzieć. Trzeba to przeżyć.
Wszystkim, którzy nie doświadczyli czegoś takiego mogę tylko powiedzieć: kto rano wstaje temu Pan Bóg daje".

Foto-relacja (zdjęcia Maciej Bielawski):