MIESIĘCZNIK  PARAFII  NAJŚWIĘTSZEJ  RODZINY  W  ZAKOPANE

* KWIECIEŃ 2002 *

W numerze:

Tak jak powiedział Jego Wielebność Ksiądz Proboszcz w homilii w dniu 5 listopada 1991, "aby księża umieli zwyciężać słabości ludzkie i aby w Kościele byli znakiem miłości", takim był świetlanej św. pamięci najczcigodniejszy Ksiądz Piotr Dańkowski. Był komunikatywny, bezpośredni, towarzyski, serdeczny, pełen miłości, dla wszystkich życzliwy i bardzo pogodny.

Wygłaszał piękne kazania, które wszyscy rozumieliśmy - i dzieci, i starcy, ludzie o prostym sercu.

Odwiedzał parokrotnie pracownię mojego śp. Ojca, artysty  malarza, bowiem interesowało Go malarstwo sakralne, na przykład projekty polichromii kościelnych.

Zachowałam najwielebniejszego Księdza Dańkowskiego we wdzięcznej pamięci. Dla mojego taty był Przyjacielem, a dla naszej rodziny - stałym spowiednikiem. Moja śp. babcia Anna i ja, odchodziłyśmy od konfesjonału spłakane, gdyż tak potrafił wzruszyć dogłębnie duszę i serce, przekonywująco i nieustannie wskazywać trudną ścieżkę do wiekuistej Światłości. Takie kształtowanie duszy i umysłu pozostaje w człowieku na całe życie.

Pragnę jeszcze dodać, że w działaniu Księdza nie istniał żaden instytucjonalizm. Słowem - był autentyczny, to znaczy: jak mówił z ambony, taki był i w życiu. Taki zresztą panował też klimat w kancelarii i na gościnnej plebani najwielebniejszego Księdza Dziekana Jana Tobolaka. Kiedy Ksiądz Piotr Dańkowski został aresztowany, był to dla nas grom - wszyscy byliśmy zaskoczeni i przerażeni, ale mieliśmy wielką nadzieję, że była to jakaś straszliwa pomyłka i że Ksiądz zostanie zwolniony i wróci do nas. Kiedy jednak tak się nie stało, zrozumieliśmy, że Ksiądz był w jakiś sposób zaangażowany politycznie, że był nie tylko wielkim Sługą Bożym, ale i bohaterskim Synem Ojczyzny. Nic mi jednak na ten temat więcej nie jest wiadome, ponieważ byłam wtedy dzieckiem.

To co powyżej napisałam

jest zgodne z moim sumieniem

Jako praktykującej katoliczki

Krystyna Rajca z d. Gąsienica -Szostak

Modlitwa przez wstawiennictwo Błogosławionego Księdza Piotra Dańkowskiego

Boże, najlepszy nasz Ojcze, dziękujemy Ci za bł. ks. Piotra Dańkowskiego. Dziękujemy za jego kapłańską posługę, jaką pełnił w naszej parafii, wpisując trwale w jej dzieje swoje imię.

Spraw, by był dla nas przykładem, co znaczy uczynić swoje życie służbą, być wiernym, oddanym Tobie

i bliźnim. Prosimy, uczyń go naszym Orędownikiem przed Twoim Obliczem. Niech ofiara Jego życia

i męczeńskiej śmierci nieustannie wyjednuje nam obfitość Twoich łask.

Bł. Piotrze, wierny i dobry pasterzu, upodobniony w swym życiu, męczeństwie i śmieci do Jezusa Chrystusa – Twojego Mistrza, polecamy Ci naszą, a więc i twoją Parafię, dla której się trudziłeś. Polecamy

ci wszystkie jej sprawy, a zwłaszcza nasze rodziny. Wypraszaj im moc do wierności Bożym przykazaniom, do życia zgodnego z duchem Ewangelii.

Rodzinom rozbitym, cierpiącym z powodu nałogów, niewierności małżeńskiej czy innych słabości

i grzechów, wybłagaj światło i moc Ducha Świętego. Niech odrodzą się do nowego życia, w którym panuje zgoda i miłość. Twojemu wstawiennictwu powierzamy również rodziny biedne, żyjące w niedostatku

i niepewności jutra. Wyjednaj im ufność i zawierzenie Bożej Opatrzności, a nam wrażliwość serca, byśmy byli gotowi nieść im pomoc i wsparcie.

Wszystkim rodzinom wypraszaj miłość, zdolną oprzeć się wszelkim kryzysom i zagrożeniom, gotową przebaczać i służyć.

Niech dzieci i młodzież znajdują w rodzinach mocne oparcie dla swojej wiary, kształtowanej przykładem rodziców, ich wytrwałą modlitwą i życiem sakramentalnym.

Niech atmosfera otwarcia się na wolę Bożą w naszych rodzinach sprzyja rozpoznawaniu i przyjęciu przez młodych daru powołania.

Bł. Piotrze, sługo Chrystusa, wierny synu tej podhalańskiej ziemi, wstawiaj się za nami u Boga. Wypraszaj naszym rodzinom świętość, na wzór Najświętszej Rodziny z Nazaretu, oraz nowe powołania

do służby Chrystusowi,   który żyje i króluje na wieki wieków. Amen.

Zapraszamy wszystkich Parafian na uroczystą Mszę św. w 60 rocznicę męczeńskiej śmierci Błogosławionego Ks. Piotra Dańkowskiego,

która przypada w środę 3 kwietnia.

 Msza św. będzie odprawiona o godz. 19.00

Zapraszamy także do odwiedzenia sali pamięci poświęconej Bł. Ks. Piotrowi Dańkowskiemu, która znajduje się w Domu Parafialnym przy ul Jana Pawła II 4

2. NIEDZIELA WIELKANOCNA – ŚWIĘTO MIŁOSIERDZIA BOŻEGO

7 KWIETNIA 2002 R.

Dz. 2,42-47; 1P. 1,3-9;  J. 20,19-31

Wieczór  Niedzieli  Zmartwychwstania. Dwaj uczniowie -  Piotr i Jan - widzieli już pusty grób Jezusa. Niewiasty ogłaszają radosną wieść, że Jezus powstał z  martwych. Tak  już wiele przemawia za tym, że Ukrzyżowany żyje. Kiedy Apostołowie opowiadają te wszystkie wydarzenia, a Tomaszem miotają poważne wątpliwości - czy aby to wszystko jest prawdą, Jezus nagle staje pośrodku i pozdrawia ich słowami: „Pokój wam!”(...) Weźmijcie Ducha Świętego! Którym grzechy odpuścicie, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane.”

         Zmartwychwstały Chrystus przynosi Apostołom, a przez nich całemu światu, dar Miłosierdzia Bożego, który może być realizowany w Sakramencie Pokuty. Całe dotychczasowe nauczanie i dzieło zbawcze Chrystusa było objawianiem tej szczególnie pożądanej cechy Boga – Miłosierdzia.  Teraz, od Niedzieli Zmartwychwstania, Miłosierdzie Boże  dzięki sakramentalnej posłudze szeroko rozlewa się  w sercach ludzkich  uwalnianych z grzechów. Jezus poprzez Sakrament Pokuty  niszczy dzieło szatańskie i uwalnia grzesznika z wewnętrznych niepokojów i udręk. Zadanie to  Jezus niestrudzenie pełni w swym Kościele i pełnić będzie do końca świata, posługując się kapłanami, szafarzami Bożych tajemnic.

         Dzisiejsza, druga niedziela Wielkanocy - jest już od wielu lat  świętem Miłosierdzia Bożego. Takie było, według świętej Faustyny, życzenie Chrystusa. Dzisiejszym świętem  trzeba przypomnieć udręczonemu światu, że Chrystus jest Miłosierny. Nie wolno popadać w rozpacz pod ciężarem grzechów i udręk tego świata. Chrystus, który pokonał śmierć, jest silniejszy od tego, co niepokoi serca ludzkie i całe narody.

         Mamy stawać się pomocnikami Chrystusa w Jego dziele Miłosierdzia. Swoją postawą  trzeba  Miłosierdzie realizować, a modlitwą wypraszać je „dla nas i całego świata”.

3. NIEDZIELA WIELKANOCNA – 14 KWIETNIA 2002 R.

Dz. 2,14.22-23;  1P. 1,17-21;  Łk. 24,13-35

         Chrystus wędrujący z uczniami do Emaus  jest objawieniem prawdy, że to, co dla ludzi bywa klęską, dla Boga może być drogą do największego zwycięstwa. Bóg ukazał w swoim Synu, że z miłością przyjęte cierpienie, odrzucenie, samotność i śmierć - jest drogą do wiecznego triumfu.

         Akceptacja i zrozumienie takiego sposobu Bożego działania wymaga od nas wielkiej wiary. Ten brak wiary zarzuca Pan Jezus w dzisiejszej Ewangelii dwom rozgoryczonym uczniom: „O nierozumni, jak nieskore są wasze serca do wierzenia we wszystko, co powiedzieli prorocy”.

            Nad każdym z nas ciąży cień Krzyża. Żywimy nieraz złudzenia, że od niego uciekniemy. I właśnie wtedy, w czasie tych licznych ludzkich ucieczek od ciężarów i cierpień, w chwilach zawodu lub zgorszenia, gdy religijność tradycyjna nie radzi sobie z Krzyżem, niezauważalnie przychodzi Chrystus, aby nas pocieszyć i upomnieć: „o nierozumni” jak nieskorzy jesteście do uwierzenia, że droga do chwały prowadzi przez „cierpienie”. Trzeba naszej cierpliwości, aby z Chrystusem podjąć rozmowę w drodze naszego życia. Ofiarowany dla Chrystusa „czas w drodze" zostaje nagrodzony „pałaniem naszych serc”; gdy zrozumiemy, że to właśnie do nas jest adresowana Ewangelia. Radość nasza może być jeszcze pomnożona,  gdy w akcie wiary zasiądziemy z Chrystusem do wspólnego stołu, by – jak tamci dwaj uczniowie – „połamać chleb” . Wtedy, przez moce sakramentalne zostawione w Kościele, możemy na nowo zasmakować w pełnym życiu religijnym, które będzie łączeniem codziennego życia z Ewangelią.

4. NIEDZIELA WIELKANOCNA – 21 KWIETNIA 2002 R.

Dz. 2,14a.36-41; 1 P. 2,20b-25;  J. 10,1-10

            W dzisiejszej Ewangelii Jezus nazywa siebie Dobrym  Pasterzem. Ilustrując ten tytuł Syn Boży stosuje plastyczne obrazy: jest „bramą owiec”, „woła swoje owce po imieniu”, „owce postępują za Nim”, kto „wejdzie przeze Mnie, będzie zbawiony – wejdzie i wyjdzie, i znajdzie paszę”.

         Jako chrześcijanie mamy ciągle uświadamiać sobie tę pasterską, opiekuńczą misję Jezusa wobec nas. Czy odkryliśmy i odkrywamy znaczenie i sens tej posługi Chrystusa wobec nas?  W biegu życia, w pośpiechu świata  można zapomnieć o tym, kto jest „moim Pasterzem”. A bywa, że za pasterza przyjmuje się „złodzieja”.

         Przed taką sytuacją przestrzega Chrystus: „Kto nie wchodzi do owczarni przez bramę, ale wdziera się inną drogą, ten jest złodziejem i rozbójnikiem. (...) Złodziej przychodzi tylko po to, aby kraść, zabijać i niszczyć.”

         Dzisiaj nie brakuje fałszywych i złych pasterzy. Są nimi ci, którzy próbują przekonywać, że prawdę, dobro i szczęcie można znaleźć poza owczarnią Chrystusową. Wielu jest takich, którzy zwodzą ludzi fałszywymi obietnicami i radami. Postać tych fałszywych proroków może być rozmaita: od wyrafinowanych reklam, poprzez praktyczny materializm i hedonizm aż po  agitatorów  i przywódców sekt.

         Potrzeba czujności i roztropności, aby w porę dostrzec czyhające niebezpieczeństwa i pozostać w owczarni Chrystusa.

5. NIEDZIELA WIELKANOCNA – 28 KWIETNIA 2002 R.

Dz. 6,1-7; 1 P.2,4-9; J. 14,1-12

         Słowa Pana Jezusa o „domu Ojca”, w którym Jezus ma nam przygotować miejsce, są pełne prostoty i ciepła. Wszystkim strudzonym, znękanym i zaniepokojonym Jezus zapowiada miejsce w niebie. Trzeba tylko wierzyć. Pan Jezus w dzisiejszym fragmencie kilkakrotnie wzywa nas do wiary w Niego. Z kolei św. Piotr Apostoł w dzisiejszej lekcji zapowiada: „Oto kładę na Syjonie kamień węgielny, wybrany drogocenny, a kto wierzy w niego, na pewno nie zostanie zawiedziony”.

            Zmartwychwstanie Jezusa, które nieustannie w Kościele celebrujemy w okresie Wielkanocy i w każdą niedzielę jest uwiarygodnieniem tej Jego zapowiedzi. Boski Zbawca chce, abyśmy Go przyjmowali z całym Jego Orędziem. Wyznanie złożone wobec Apostołów: „Ja jestem drogą, prawdą i życiem” - stanowi skrót Jego zbawczej misji.

            Jezus jako „droga”  pokazuje nam, że koleje Jego życia od poczęcia po śmierć i zmartwychwstanie oraz wieczność - mogą stać się w pełni i naszym udziałem.

            Jezus jako „prawda” objawia nam prawdę o Bogu i naszym zbawieniu. Przypomniał tę swoją misję   wyznając przed Piłatem: „Ja się na to narodziłem i na to przyszedłem na świat, aby dać świadectwo prawdzie”

            Z kolei „życie” będące w Jezusie - jest źródłem i sensem naszego życia. Bóg to ludzkie życie czyni bogatym i głębokim, wykraczającym poza nasze ziemskie i zmysłowe wyobrażenia.

Zagadnienia życia duchowego

Jezus Chrystus - Kim jest? – cz. III

Kim On właściwie jest, że nawet wicher i jezioro są Mu posłuszne(Mk. 4,41b)

Zapraszam do dalszego poszukiwania odpowiedzi na postawione w tytule pytanie. Dziś kolejne fragmenty zapowiedzi mesjańskich Starego Testamentu. Jak poprzednio zachęcam do powolnego zagłębiania się w te treści. Najpierw należy przeczytać podany fragment(tylko jeden w ciągu dnia), samemu przeprowadzić refleksję, a potem posłużyć się podanym komentarzem. Warto także przed spotkaniem ze Słowem Bożym wezwać Ducha Świętego, aby nam tłumaczył, pomógł zrozumieć, co mówi To Słowo do nas.

            Zakończyliśmy poprzednie rozważania na tajemnicy cierpienia Mesjasza za nasze grzechy. W wielu tekstach odkrywaliśmy zapewnienie, że za wypełnienie woli Boga, za dobrowolne przyjęcie cierpienia czeka Sługę Jahwe wielka nagroda - królowanie z Bogiem. Przyglądniemy się zatem nagrodzie, jaką otrzymał Mesjasz.

Dn 7,9-14 – Pierwsza część wskazanego fragmentu ukazuje chwałę Boga, zawiera wiele symbolicznych określeń, które pozwalają zrozumieć, jaki jest Bóg. Postawiono trony - liczba mnoga tego sformułowania sugeruje, że istnieje jeszcze Ktoś, kto zajmie drugi tron. Przedwieczny zasiadający na tronie - to Bóg, Władca, Pan. Biel szaty Jego porównana do śniegu - to oznaka czystości. Włosy białe jak wełna - to cnota mądrości. Ogień wyraża miłość, a zatem tron z płomieni pozwala zrozumieć, że Jego Królestwo jest Królestwem Miłości i to tym bardziej, że cechą charakterystyczną miłości jest dzielić się, ofiarować drugiemu, a tu strumień ognia wypływa od Niego, czyli od Boga. On jest Miłością. Jest On także Sędzią, ale sądzi zespół, Sąd – a nie On sam.

Druga część tekstu, tj. wersety 13 – 14 przenoszą nasze spojrzenie z Przedwiecznego na Przybywającego. Obłok w ujęciu biblijnym zawsze oznaczał obecność Boga. Pojawił się on np. gdy Mojżesz rozmawiał z Bogiem na Górze Synaj, a także w Namiocie Spotkania. Ten, który nadchodzi, jest zatem Bogiem. Nazwany jest jednak Synem Człowieczym, co pozwala odkryć, że jest także Człowiekiem. W Starym Testamencie Bóg zwracał się tym określeniem do proroka Ezechiela, przez co podkreślał zarówno człowieczeństwo proroka jak i doskonałe wypełnianie przez niego Woli Bożej. Warto zauważyć, że z jednej strony Syn Człowieczy sam podchodzi do Przedwiecznego, ale w ostatniej fazie swej wędrówki jest wprowadzany. Celem tego spotkania jest przekazanie władzy przez Przedwiecznego. Widzimy zatem Chrystusa, który będąc Bogiem stał się Człowiekiem i doskonale wypełnił swą misję w posłuszeństwie Bogu. Mimo śmierci żyje, Zmartwychwstał i otrzymuje obiecaną nagrodę. Jest w niebie – wstąpił do nieba. Co jest nagrodą? Panowanie, chwała i władza królewska w jedności z Tym, który już zasiadł na jednym z przygotowanych tronów(por. Ps. 110 po niżej). Poddanymi będą wszyscy istniejący: całe narody, wszyscy ludzie i języki. Jego panowanie i królestwo jest wieczne i nigdy nie przeminie ani nie ulegnie zagładzie.

Ps. 110 – Jest to bardzo trudny do interpretacji psalm. Podmiotem jest w nim Bóg mówiący do Pana – Chrystusa. Mesjasz zaproszony został do zajęcia miejsca po prawej stronie Boga. Oznacza to, że jest Mu równy, posiada taką samą władzę i odbiera taką samą chwałę. Działającym jest Bóg, który chce wrogów poskromić, będą oni podnóżkiem stóp Mesjasza, czyli będą Jego sługami i będą Mu posłuszni. Jego władza będzie się rozciągać na nowy Syjon - czyli raj, wieczność. Bóg to wszystko przewidział, zaplanował i wiedział, że od momentu, gdy Chrystus został zrodzony przez Niego (jest Ojcem Chrystusa), czyli podjął misję zbawienia świata, będzie królował. W 4-tym wersecie psalmu  ukazuje Chrystusa Kapłana. Cechą charakterystyczną kapłana jest składać ofiary Bogu. Jezus złożył sam z siebie najwspanialszą ofiarę Bogu, bo dała ona możliwość zbawienia wszystkim ludziom. Jest On kapłanem na wieki. Nie tylko raz złożył ofiarę, ale nieustannie ją składa. Wzorem kapłaństwa jest Melchizedek, biblijna postać z Ks. Rodzaju (zobacz 14,17-20) rozumiana jako typ(zapowiedź) Mesjasza. Był on pogańskim Królem Szalemu wyznającym wiarę w Boga Najwyższego, Stwórcę nieba i ziemi. Złożył w darze Abrahamowi chleb i wino(zapowiedź Eucharystii) jako ofiarę dziękczynną za zwycięstwo i oswobodzenie z zagrażającego niebezpieczeństwa niewoli.

Wersety 5-6 informują o zadaniach Mesjasza. Miał On pokonać wrogów Boga i dokonać sądu. „Podniesiona głowa” oznacza zwycięstwo. Siły będzie czerpał ze strumienia, którego źródłem jest sam Bóg – Zdrój Wody Żywej.

Mesjasz jest Bogiem – Królem, Kapłanem, Sędzią.

Jl.  3,1-5 U proroka Joela odnajdujemy zapowiedź wylania Ducha Bożego na wszystkich ludzi, niezależnie od ich wieku i stanu. Można w tym widzieć zapowiedź zesłania Ducha Świętego – czyli czas Kościoła po Zmartwychwstaniu i Wniebowstąpieniu Jezusa. Obecność Ducha Świętego zaznaczy się proroctwami, snami i objawieniami prywatnymi.

Wiemy jednak, że i zły duch – Szatan też ma możliwość działać w ten sam sposób dlatego Kościół jest bardzo ostrożny w osądzaniu, tego  co jest Boże - a co nie i kieruje się zasadą ewangeliczną:  Po owocach ich poznacie. Niemniej jednak ostatnim ze znaków działania Bożego Ducha jest Św. Siostra Faustyna i dzieło Bożego Miłosierdzia. Nie jest nim natomiast słynna, ale nie potwierdzona, a nawet zakazana przez kościół do pielgrzymkowego nawiedzania Oława i rzekome cuda tam się dokonujące.

            Kończąc to spotkanie zwróćmy uwagę na przyszłość - tę naszą, w której Jezus, nasz Zbawiciel, prawdziwie zostanie przez nas poznany jako Król Wieków i Pan całego wszechświata oraz Sędzia. Podaję kilka tekstów zapowiadających i charakteryzujących Dzień Pański – dzień końca świata (Paruzja): Jl. 1,15n; So. 1,14-18; Iż. 13,9.13. Wiemy, że nastąpi on niespodziewanie i dlatego należy go oczekiwać i być zawsze gotowym na spotkanie z Bogiem. Należałoby może przejąć się tym, co Bóg mówi o ostatnich dniach istnienia tego świata i człowieka, by zmienić i doskonalić swe życie na wzór posłuszeństwa Jezusa Bogu Ojcu, a to wszystko po to, aby królować z Jezusem na wieki.

Mam nadzieję, że po lekturze tekstów mesjańskich lepiej będziemy rozumieć Prawdę o Bogu, który nas zbawił, bo poznanie pozwala zaufać, zaś zaufanie pozwala pokochać.

Wszystkim, którym to pisane słowo pomaga w wierze, życzę, by spotkanie ze Zmartwychwstałym Chrystusem było głębszym Jego poznaniem, owocowało pełniejszym zaufaniem i trwało niezachwianą miłością. Życzę zakochania się w Słowie Bożym i życia Nim tak, by każdy nasz problem był rozwiązywany poprzez Słowo Boże. Niech Ono stanie się normą życia każdego chrześcijanina w trzecim  tysiącleciu chrześcijaństwa.

Jezus Chrystus Zmartwychwstał. Alleluja. Żyje i Króluje na wieki. Alleluja.

Ks. Roman Zapała

OBRAZ JEZUSA MIŁOSIERNEGO

            „Wymaluj obraz według rysunku, który widzisz z podpisem Jezu ufam Tobie...Obiecuję, że dusza, która będzie czcić ten obraz nie zginie. Obiecuję także już tu na ziemi, zwycięstwo nad nieprzyjaciółmi, a szczególnie  w godzinę śmierci  Ja sam bronić będę jako swojej chwały”.

Słowa te skierował Pan Jezus do siostry Faustyny  Kowalskiej, która w dzienniczku pod datą 22.II.1931 r. tak napisała: „Wieczorem, kiedy byłam w celi ujrzałam Pana Jezusa ubranego w szacie białej. Jedna ręka wzniesiona do błogosławieństwa, a druga dotykała szaty na piersiach. Z uchylenia szaty na piersiach wychodziły dwa wielkie promienie, jeden czerwony, a drugi biały”. Siostra Faustyna posłuszna nakazowi Chrystusa mimo przeciwności doprowadza do namalowania przez artystę obrazu przedstawiającego postać Jezusa widzianego owego pamiętnego wieczoru. Widząc jednak dzieło ukończone, jest niezadowolona, gdyż Chrystus widziany przez nią był o wiele piękniejszy, od tego namalowanego przez artystę. Pełna obaw w czasie modlitwy przed Najświętszym Sakramentem słyszy słowa:” Nie w piękności farby, ani pędzla jest wielkość obrazu, ale w łasce Mojej”

            Wpatrując się w obraz Chrystusa Miłosiernego możemy zauważyć, że w odróżnieniu do innych obrazów, których centrum stanowi twarz Pana Jezusa, najważniejszym miejscem, czymś, co przykuwa nasz  wzrok jest serce Pana Jezusa, z którego wypływają zdroje łask. Klękając przed obrazem Pana Jezusa Miłosiernego modlimy się nie do obrazu ,ale przed obrazem. Wiarą otwieramy się przed tym, Kogo ten obraz przedstawia, a którego nie widzą nasze oczy cielesne. Zauważmy, że przed naszymi oczami cielesnymi ukryte jest serce, które stanowi centrum obrazu. Musimy je zobaczyć oczami wiary.

            Promienie  wychodzące z Serca Jezusowego  zwracają się ku modlącemu się człowiekowi, chcąc objąć cały świat. Po wtóre mają jakby cudowną moc przyciągania do Serca Jezusowego, abyśmy mogli się z nim zjednoczyć. Blady promień, jak pisze siostra Faustyna oznacza wodę, która usprawiedliwi dusze, czerwony oznacza krew będącą życiem dusz.. Zauważmy, że krew wypływająca z Serca Pana Jezusa wiszącego na krzyżu powiązana jest nie tyle ze zmazywaniem grzechów, ale życiem. Krew przekazuje życie. Jezus jest Bogiem, Jego krew jest krwią Boga. On chce nam udzielić swojej krwi, znaczy życia Bożego. Chce, abyśmy żyli Jego życiem, abyśmy się w Niego przemieniali. Zauważmy, że promieni tych jest wiele. Docierają wszędzie tam, gdzie tylko ludzkie serca są gotowe otworzyć się i przyjąć światło.

            Źródłem przebóstwiającej  miłości Jezusa do człowieka jest Jego męka. Pamiętamy, że w czasie męki, zostało otwarte w sercu Jezusa niewyczerpane „źródło wody”, która usprawiedliwia i Krwi, którą Jezus chce wlać w nasze duchowe organizmy. Oczywiście jeżeli otworzymy się na Jego miłosierdzie.

            Warunkiem, aby dostąpić błogosławionego działania boskich promieni z naszej strony jest ufność i otwarcie. Widzimy pod obrazem wypisane słowa: „Jezu ufam Tobie”. Słów tych nie można traktować jako tylko dopełnienie całości obrazu. Mamy przychodzić i czerpać z łask miłosierdzia, ufni w obietnice dane przez Chrystusa. Tej ufności dodaje nam prawa ręka  Pana Jezusa  wzniesiona do błogosławieństwa. Cała postać Chrystusa przedstawiona jest w ruchu, jakby szła, zapraszając albo ośmielając nas do pełniejszego oddania się miłosierdziu Bożemu, byśmy mogli powtórzyć za psalmistą: „O Najmiłosierniejszy Jezu, Twoja dobroć jest nieskończona, a skarby łask nieprzebrane. Ufam bezgranicznie Twojemu Miłosierdziu, które jest ponad wszystkie dzieła Twoje” (Ps 144, 9).

                                                                                                                 KS. JAN PRZYBOCKI

Modlitwa za Ojczyznę Sługi Bożego Ks. M. Sopoćko:

AKT POŚWIĘCENIA POLSKI MIŁOSIERDZIU BOŻEMU

        Boże Miłosierny - Stwórco Wszechświata - Boże Ojców naszych - Ojcze Przedwieczny! Spójrz okiem Miłosiernej Opatrzności Twej na wyciągnięte błagalnym gestem ręce Twojego ludu polskiego. W poczuciu naszej nędzy - z nieograniczoną ufnością uciekamy się do Twego Miłosierdzia i prosimy o łaskę przebaczenia za grzechy naszego narodu.
        W tej chwili wpatrzeni oczyma dusz naszych w Twój święty Majestat, padamy na kolana wyznając w pokorze, żeśmy prochem i nicością, a grzechy nasze bez liczby.
        Za wszystkie łaski i dary Twoje, Boże Miłosierny, myśmy Ci zapłacili zdradą Twych świętych przykazań, zdeptaniem Przenajświętszej Krwi Jezusa Chrystusa.
        Tak, Ojcze nasz, zgrzeszyliśmy i zawiniliśmy! Ale ponieważ objawiłeś nam, o Boże, że Miłosierdzie Twoje nie zna granic, przeto wołamy z ufnością: Jezu Miłosierny, Zbawicielu nasz - Miłosierdzia... Miłosierdzia... Miłosierdzia (ludzie powtarzają trzy razy), Miłosierdzia nad narodem naszym! W pokorze serca naszego Twemu sercu oddajemy na zawsze wszystkie polskie rodziny - młodzież polską - naszą ukochaną Ojczyznę. O dobry Panie Boże. Ojcze nasz, Jezu Chryste Odkupicielu i Bracie nasz, miej Miłosierdzie nad naszą Ojczyzną, naszą nędzą. Twego Miłosierdzia wzywamy, bo ono jest jedyną nadzieją naszą. Twemu Miłosierdziu polecamy i poświęcamy nasz biedny naród, skłócony nienawiścią Kaina i pychą szatana. Daj nam proszącym łaskę, byśmy zrozumieli swe posłannictwo w dziejach, byśmy poprawili się z grzechów, byśmy z całym przekonaniem i w duchu szczerości praktykowali Twoje i Kościoła Twego przykazania!
        Daj moc ducha polskim rodzicom w misji rodzicielskiej i wychowawczej. Daj młodzieży polskiej całą głębię wiary naszych praojców. Dokonując tego aktu poświęcenia i oddania Twemu Miłosierdziu, wołam: Boże, daj Ojczyźnie naszej i światu całemu tak upragniony pokój - pokój w duszy i sercach - pokój między wszystkimi narodami.
        O Jezu, w dzień przyjścia Twego nie bądź nam sędzią, ale Ojcem Miłosierdzia. (Wierni powtarzają to ostatnie zdanie).
        Miłosierdzie Boże, ufamy Tobie! (trzy razy).
        Jezu, ufam Tobie! (trzy razy).

Miłość Boża kwiatem - a miłosierdzie owocem

Miłosierdzie Boże, największy przymiocie Boga - ufam Tobie.

Miłosierdzie Boże, tajemnico niepojęta - ufam Tobie.

Miłosierdzie Boże, źródło tryskające z tajemnicy Trójcy Przenajświętszej - ufam Tobie.

Miłosierdzie Boże, niezgłębione przez żaden umysł ludzki czy anielski - ufam Tobie.

Miłosierdzie Boże, z którego tryska wszelkie życie i szczęście - ufam Tobie.

Miłosierdzie Boże, ponad niebiosa - ufam Tobie.

Miłosierdzie Boże, źródło cudów i dziwów - ufam Tobie.

Miłosierdzie Boże, ogarniające wszechświat cały - ufam Tobie.

Miłosierdzie Boże, zstępujące na świat w Osobie Słowa Wcielonego - ufam Tobie.

Miłosierdzie Boże, które wypłynęło z otwartej rany Serca Jezusowego - ufam Tobie.

Miłosierdzie Boże, zawarte w Sercu Jezusa dla nas, a szczególnie dla grzeszników - ufam Tobie.

Miłosierdzie Boże, niezgłębione w ustanowieniu Hostii świętej - ufam Tobie.

Miłosierdzie Boże, w ustanowieniu Kościoła świętego - ufam Tobie.

Miłosierdzie Boże, w sakramencie chrztu świętego - ufam Tobie.

Miłosierdzie Boże, w usprawiedliwieniu nas przez Jezusa Chrystusa - ufam Tobie.

Miłosierdzie Boże, towarzyszące nam przez całe życie - ufam Tobie.

Miłosierdzie Boże, ogarniające nas szczególnie w śmierci godzinie - ufam Tobie.

Miłosierdzie Boże, darzące nas życiem nieśmiertelnym - ufam Tobie.

Miłosierdzie Boże, towarzyszące nam w każdym momencie życia - ufam Tobie.

Miłosierdzie Boże, chroniące nas od ognia piekielnego - ufam Tobie.

Miłosierdzie Boże, w nawróceniu grzeszników zatwardziałych - ufam Tobie.

Miłosierdzie Boże, zdziwienie dla aniołów, niepojęte dla świętych - ufam Tobie.

Miłosierdzie Boże, niezgłębione we wszystkich tajemnicach Bożych - ufam Tobie.

Miłosierdzie Boże, dźwigające nas z wszelkiej nędzy - ufam Tobie.

Miłosierdzie Boże, źródło naszego szczęścia i wesela - ufam Tobie.

Miłosierdzie Boże, w powołaniu nas z nicości do bytu - ufam Tobie.

Miłosierdzie Boże, ogarniające wszystkie dzieła rąk Jego - ufam Tobie.

Miłosierdzie Boże, koronuje wszystko co jest i co istnieć będzie - ufam Tobie.

Miłosierdzie Boże, [w którym] wszyscy jesteśmy zanurzeni - ufam Tobie.

Miłosierdzie Boże, słodkie ukojenie dla dusz udręczonych - ufam Tobie.

Miłosierdzie Boże, jedyna nadziejo dusz zrozpaczonych - ufam Tobie.

Miłosierdzie Boże, serc odpocznienie, pokoju pośród trwogi - ufam Tobie.

Miłosierdzie Boże, rozkoszy i zachwycie dusz świętych - ufam Tobie.

Miłosierdzie Boże, budzące ufność wbrew nadziei - ufam Tobie.

O Boże wiekuisty, w którym miłosierdzie jest niezgłębione, a litości skarb jest nieprzebrany, wejrzyj na nas łaskawie i pomnóż w nas miłosierdzie swoje, abyśmy w chwilach ciężkich nie rozpaczali ani upadali na duchu, ale z wielką ufnością poddali się woli Twojej świętej, która jest miłością i miłosierdziem samym (Dz. 950).

GODNOŚĆ SAKRAMENTU  BIERZMOWANIA

Ochrzczeni przechodzą dalszy etap chrześcijańskie­go wtajemniczenia przez sakrament bierzmowania. W nim otrzymują Ducha Świętego, który w dzień Pięć­dziesiątnicy został zesłany przez Pana na Apostołów. Przez dar Ducha Świętego wierni zostają bardziej upodobnieni do Chrystusa i umocnieni, aby składali Mu świadectwo i budowali Jego Ciało w wierze i miłości. Ich dusze otrzymują niezniszczalny charakter, czyli znamię Pańskie, tak że nie można powtarzać sakramentu bierz­mowania.

OBOWIĄZKI I CZYNNOŚCI PRZY SPRAWOWANIU BIERZMOWANIA

Przygotowanie ochrzczonych do przyjęcia sakra­mentu bierzmowania należy przede wszystkim do Ludu Bożego. Natomiast duszpasterze powinni troszczyć się, aby wszyscy ochrzczeni otrzymali pełne wtajemniczenie chrześcijańskie i zostali starannie przygotowani do bierz­mowania.

Dorosłym katechumenom, którzy bezpośrednio po chrzcie mają przyjąć bierzmowanie, pomaga społeczność chrześcijańska, a przede wszystkim otrzymują oni przy­gotowanie w czasie katechumenatu, w czym współdzia­łają katecheci, rodzice chrzestni i członkowie miejscowe­go Kościoła przez katechezę i wspólne obrzędy. Sposób odbywania katechumenatu należy odpowiednio dostoso­wać do przygotowania tych chrześcijan, którzy zostali ochrzczeni w dzieciństwie, a dopiero w wieku dojrzałym przystępują do bierzmowania.

Obowiązkiem chrześcijańskich rodziców jest troska o przygotowanie dzieci do życia sakramentalnego przez formowanie w nich ducha wiary i stopniowe jego uma­cnianie oraz przez bezpośrednie przygotowanie do owoc­nego przyjęcia sakramentów bierzmowania i Eucharystii, w czym korzystają z pomocy tych instytucji, które zaj­mują się katechizacją. Ta rola rodziców zaznacza się tak­że przez ich czynny udziałów obrzędach sakramentów.

Należy dbać o to, aby obrzędy miały charakter świąteczny i uroczysty ze względu na ich znaczenie dla Kościoła miejscowego. Osiąga się to przede wszystkim przez wspólny udział wszystkich kandydatów w obrzę­dach. Na tę uroczystość należy zaprosić cały Lud Boży, którego przedstawicielami są rodziny bierzmowanych i członkowie miejscowej wspólnoty. Lud Boży powinien ukazać swoją wiarę przez owoce, jakie zdziałał w nim Duch Święty.

Poszczególnym bierzmowanym zwykle towarzyszy świadek, który przygotowuje ich do przyjęcia sakramen­tu, przedstawia szafarzowi bierzmowania do namaszczenia krzyżmem, a potem pomaga w wiernym wypełnianiu przyrzeczeń złożonych na chrzcie, zgodnie z natchnie­niami Ducha Świętego, którego otrzymali.

Ze względu na współczesne warunki pastoralne wy­pada, aby chrzestny, jeżeli może być obecny, był także świadkiem bierzmowania. W ten sposób jaśniej zaznacza się związek między chrztem a bierzmowaniem, a funkcje i obowiązki chrzest­nego mogą być spełnione w sposób bardziej skuteczny. Nie wyklucza się jednak możliwości wybrania osobnego świadka bierzmowania. Także rodzice mogą osobiście przedstawiać swoje dzieci do bierzmowania.

Duszpasterze niech troszczą się o to, aby świadek bierzmowania, wybrany przez kandydata lub przez jego rodzinę, był duchowo przygotowany do tej funkcji oraz odznaczał się następującymi przymiotami:

a) był wystarczająco dojrzały do spełniania tego za­dania,

b) należał do Kościoła katolickiego i przyjął trzy sa­kramenty wtajemniczenia: chrzest, bierzmowanie i Eucha­rystię,

c) nie był wykluczony przez prawo od spełniania czynności świadka bierzmowania.

Właściwym szafarzem sakramentu bierzmowania jest biskup. Zwykle on sam udziela tego sakramentu, aby wyraźniej występował jego związek z pierwszym zstą­pieniem Ducha Świętego w dniu Pięćdziesiątnicy, kiedy to Apostołowie napełnieni Duchem Świętym sami prze­kazywali Go wiernym przez włożenie rąk. Otrzymanie Ducha Świętego przez posługę biskupa wskazuje również na ściślejszą więź, jaka łączy bierzmowanych z Kościo­łem, oraz na otrzymane polecenie dawania Chrystusowi świadectwa wśród ludzi.

Oprócz biskupa z samego prawa mają władzę bierz­mowania:

a) administrator apostolski, który nie jest biskupem, prałat i opat udzielny, wikariusz i prefekt apostolski, wi­kariusz kapitulny w granicach swojego terytorium i w czasie trwania urzędu,

b) kapłan, który na mocy prawowitego upoważnienia chrzci dorosłego albo dziecko w wieku nauczania kate­chizmu, lub przyjmuje do pełnej jedności z Kościołem dorosłego już ważnie ochrzczonego,

c) w niebezpieczeństwie śmierci, gdy nie można bez wielkiej niedogodności wezwać biskupa albo gdy ma on prawną przeszkodę, mogą bierzmować następujący ka­płani: proboszczowie i wikariusze parafialni, a w ich nie­obecności ich wikariusze współpracownicy; wikariusze zarządcy; wikariusze zastępcy i wikariusze pomocnicy. W razie nieobecności wszystkich wymienionych, każdy kapłan wolny od cenzur i kar kanonicznych.

W wypadku, gdy jest to rzeczywiście konieczne z powodu wielkiej liczby kandydatów do bierzmowania, szafarz bierzmowania może zaprosić do pomocy w udzielaniu sakramentu kapłanów, którzy albo pełnią specjalny urząd lub zadanie w diecezji, a mianowicie: wikariusza generalnego, wikariusza lub delegata biskupiego, wikariusza regionalnego, lub na podstawie decyzji biskupa są zrównani z nimi w urzę­dzie, b) albo są proboszczami miejscowości, w których udziela się bierzmowania, proboszczami miejscowości, do których należą kandydaci do bierzmowania, lub kapła­nami, którzy włożyli specjalny trud w katechetyczne przygotowanie kandydatów do bierzmowania.

UDZIELANIE SAKRAMENTU

Sakramentu bierzmowania udziela się przez nama­szczenie krzyżmem na czole, którego dokonuje się wkła­dając rękę na głowę i przez słowa: ,,Przyjmij znamię Da­ru Ducha Świętego".                          

Cały obrzęd ma podwójne znaczenie. Włożenie rąk na przystępujących do bierzmowania, wykonane przez biskupa i kapłanów koncelebrujących, wyraża biblijny gest, przez który wzywa się daru Ducha Świętego, w spo­sób doskonale dostosowany do zrozumienia ludu chrześ­cijańskiego. Namaszczenie krzyżmem i słowa, jakie mu towarzyszą, wyrażają skutki daru Ducha Świętego. Przez namaszczenie wonnym olejem ręką biskupa ochrzczony otrzymuje niezniszczalny charakter, znamię Pańskie, ra­zem z darem Ducha Świętego, który doskonalej upodabnia go do Chrystusa i udziela mu łaski rozszerzania wśród ludzi Dobrej Nowiny o Chrystusie.  

Bierzmowanie  na przestrzeni wieków

Sakrament bierzmowania miał różne nazwy. W kościele zachodnim najbardziej rozpowszechniła się nazwa confirmatio od czasownika confirmare, firmare co znaczy umacniać, wzmacniać. Tak również rozumieli i nazwali ten sakrament ojcowie greccy używając wyrazu bebaiosis, co znaczy umocnienie.

Bierzmowanie jest umocnieniem chrztu, czyli umocnieniem łaski, którą otrzymaliśmy w chrzcie. Dopełnia chrzest i dlatego przy wyliczaniu sakramentów świętych, bierzmowanie zajmuje drugie miejsce. Według Nowego Testamentu owocami sakramentu dojrzałości chrześcijańskiej są dary Ducha Świętego (Dz 2, 38). Pan Jezus obiecał apostołom, że po odejściu do Ojca ześle Ducha Świętego. Dzieje Apostolskie opisują pierwsze wypełnienie się tej obietnicy w dniu Zielonych Świąt. Autor natchniony opisuje też praktykę apostołów, którzy przez modlitwę i włożenie rąk na ochrzczonych, udzielali darów Ducha Świętego (Dz 8, 14-17; 19, 1-7).

Pierwotnie na obrzędy sakramentu bierzmowania składały się: modlitwa o przyjście Ducha Świętego i włożenie rąk. U Tertiliana i Cypriana liturgia bierzmowania składała się z trzech elementów: modlitwy, włożenia rąk i znaku krzyża na czole. Hipolit Rzymski mówi jeszcze o czwartym elemencie – o namaszczeniu krzyżmem świętym. W sakramentarzu Gelazego nałożenie rąk i namaszczenie czoła olejem krzyżma stanowią jeszcze dwie odrębne czynności, które nieco później połączono w jedną czynność obrzędową. Na przełomie X i XI wieku w niektórych regionach można było spotkać się z uderzeniem w policzek, co zaczerpnięto ze zwyczajów rycerskich, gdy młodego kandydata uroczyście przyjmowano w swoje szeregi.

Pierwszymi szafarzami sakramentu dojrzałości chrześcijańskiej byli apostołowie, a później ich następcy. Od IV wieku wytworzyła się odrębna praktyka w Kościele wschodnim i zachodnim.

Wschód pielęgnował starą tradycję – najczęściej bierzmowania udzielał razem z sakramentem chrztu świętego, co od IX wieku stało się ogólną praktyką trwającą do dnia dzisiejszego. Zachowało się tam też pierwotne prawo biskupa do bierzmowania przez to, że poświęca myron służący do udzielania tego sakramentu. W kościele zachodnim biskupi sami udzielali tego sakramentu. Dalsza różnica polegała na tym, że na Wschodzie obrzęd włożenia rąk już wcześniej został zepchnięty na dalszy plan przez namaszczenie.

W obrządku zachodnim zaś włożenie rąk i namaszczenie stanowią jedną czynność obrzędową. W Kościele wschodnim po dzień dzisiejszy sakramenty wtajemniczenia chrześcijańskiego zawsze były i są złączone razem. U katolików obrządku rzymskiego bierzmowanie odłączono od sakramentu chrztu i zastrzeżono biskupowi.

Opracował Ks. Jan Przybocki

W naszej Parafii Sakramentu Bierzmowania w tym roku udzieli Ks. Kardynał Franciszek Macharski 17 kwietnia o godzinie 17.00.

Wszystkim kandydatom oraz ich rodzicom życzymy, by ten Sakrament umocnił ich do pogłębienia wiary i życia według jej zasad.

„ NA WAS ZAWSZE MOŻNA LICZYĆ!”

(Jan Paweł  II Zakopane 1997)

V ŚWIATOWE REKOLEKCJE PODHALAŃSKIE

„Bóg znaczy wszystko – albo nie znaczy nic”

         Dom Polski im. Jana Pawła II w Rzymie w dniach od 25.02 – do 02.03.2002 r. otwarł swe gościnne podwoje dla uczestników V Światowych Rekolekcji Podhalańskich. Przybyli polscy górale spod Tatr, z Pienin, z Żywiecczyzny, ale także i ci, których los rozrzucił po całej Polsce i świecie. Spotkali się w Rzymie Podhalanie spod Giewontu, Trzech Koron, spod Babiej i Baraniej Góry z tymi, którzy przybyli ze Stanów Zjednoczonych, Kanady, Austrii, Niemiec i innych krajów. Było nas w Wiecznym Mieście dużo, ale tworzyliśmy wspaniałą, solidarną duchowo grupę, mimo iż około 70% uczestników brało po raz pierwszy udział w rzymskich rekolekcjach. Przekrój wiekowy i zawodowy tej podhalańskiej zbiorowości był bardzo urozmaicony. Były wśród nas małe dzieci, młodzież szkolna, studenci, ludzie pracujący i osoby starsze. Sporą liczbę stanowili przedstawiciele lokalnych samorządów: wójtowie naszych gmin, radni, członkowie Zarządu Związku Podhalan itp. – ale wszyscy stanowiliśmy „jedno” pod czujnym okiem 9 kapłanów wywodzących się z gór lub pracujących wśród górali. Trudno wymieniać nazwiska ich wszystkich, ale Ks. Wł. Zązel,  Ks. Tadeusz  Juchas i O. Leon Knabit – w sposób szczególny czuwali cały czas nad naszą duchową formacją.

         Pielgrzymowanie rozpoczęliśmy Mszą św. W Ludźmierzu u stóp Gaździny Podhalańskiej. Prosiliśmy Ją o opiekę nad nami i naszymi bliskimi. Przez całą drogę do Rzymu w obu autokarach trwała wyjątkowo modlitewna atmosfera wprowadzania w temat tegorocznych Rekolekcji Podhalańskich. Był to czas na wspólną prezentację i prawdziwy „humor spod Giewontu”. Gwara góralska królowała w modlitwach, rozważaniach,                          w pieśniach, opowieściach oraz w przyjacielskich rozmowach.

         Zanim dotarliśmy do Rzymu, pokłoniliśmy się Biedaczynie z Asyżu.                                   W odrestaurowanej po trzęsieniu ziemi Bazylice uczestniczyliśmy we Mszy św. i prosili                św. Franciszka o radosną wiarę oraz dar miłości Boga i bliźniego, wszak główna tematyka                  V Światowych Rekolekcji Podhalańskich skupiała się na przykładzie Chrystusa – dobrego Samarytanina.

         Program V Światowych Rekolekcji Podhalańskich był bardzo urozmaicony i bogaty               w duchowe treści. Dane nam było wysłuchać kilku wykładów.

Prof. Stanisława Grygiela: „Tylko bliźni wejdą do Królestwa Bożego”

                                           „Błogosławieni miłosierni”

O. Leona Knabita – „Miłosierdziem zobowiązani”.

Redaktor Ludmiły Grygiel: „Czego uczy nas św. Katarzyna dzisiaj”.

         Wszystkich wykładów słuchaliśmy z zapartym tchem. Przybliżały nam i tłumaczyły Słowo Boże, tak bardzo spójne i zawsze potrzebne, zwłaszcza dziś.

Profesor Stanisław  Grygiel fundamentem swoich rozważań uczynił przypowieść                          „O miłosiernym Samarytaninie”.

W sposób wnikliwy i niezmiernie przekonywujący wytłumaczył istotę słowa >miłosierny.                >Miłosierdzie<  to po prostu „dawanie serca biednemu”, a zwłaszcza ubogiemu w swoim wnętrzu. Dawanie miłości, obejmowanie miłością drugiej osoby – jest miłosierdziem                     i wolnością. Profesor Grygiel przypomniał, że duchowe życie człowieka polega na miłości            i wolności – one są sensem życia i największym DAREM, który połączony z PRAWDĄ stanowi tożsamość człowieka i wytycza drogę do Boga. Jeśli nas cokolwiek na tej drodze zatrzymuje, to znaczy, że brakuje nam miłości, że cierpimy na duchowy paraliż.

Przykładem są uczniowie zmierzający do Emaus – ich oczy zostały „zatrzymane”, bo nie byli miłością ani wolnością.

Nauczanie Jezusa nie miało nic z uczoności, bo nie w niej leży sens świata. Nauczanie Jezusa emanowało mocą miłości, która pomagała i pomaga nawracać się ludziom – nawiązywać dialog z Bogiem, prosić Go o DAR miłości i wolności, o piękno. Jezus przy studni prosił Samarytankę o kubek wody, za który obdarzył ją „wodą żywą” i uczynił apostołką.

Przypowieść ta unaocznia, że miłość polega na miłowaniu Boga, bliźniego i siebie – całym sobą. Trzeba sobie uświadomić – KTO JEST MOIM BLIŹNIM.

BLIŹNI – są też wśród nieprzyjaciół, o czym przekonuje przypowieść ”O miłosiernym Samarytaninie”.

         Każdy z nas jest w sytuacji owego człowieka napadniętego przez zbójców. Każdy jest napadnięty przez zło i w naszej codzienności przechodzimy nieustannie obok „napadniętych”. Tak ważne jest dosłyszenie i zareagowanie na wołanie: POMÓŻ MI. Jest ono dowodem, że nie wszystko zostało zniszczone, że pozostało PRAGNIENIE życia prawdą.

Kapłan i lewita nie byli zdolni do współcierpienia z rannym. Zabrakło im wolności i miłości, które posiadał Samarytanin. On wzruszył się cierpieniem napadniętego i zmienił SIEBIE odpowiedzią: JESTEM – na usłyszane wołanie o ratunek. Samarytanin umiał CZUWAĆ, bo         w jego podróżnej torbie znalazły się: wino, olej i bandaże, ale najważniejsze, że w jego sercu było MIŁOSIERDZIE. W języku hebrajskim słowo SAMARYTANIN – znaczy STRÓŻ, można zatem nazwać Samarytanina „czuwającym miłosierdziem”.

W swoim wykładzie prof. Stanisław  Grygiel przypomniał, że Chrystus nie nakazuje szukać bliźnich, ale STAWAĆ się BLIŹNIM, gdyż Pismo św. mówi: „Kochaj bliźniego swego – jak siebie samego”. Do osiągnięcia sensu życia potrzebny jest drugi człowiek, jego obecność.                                          OSOBA jest szczęściem OSOBY – „Tylko bliźni wchodzą do Królestwa Niebieskiego”. Trzeba nam zatem czujnie nasłuchiwać, być Samarytaninem i nosić „oliwę, wino i bandaże”. Jesteśmy zobowiązani, by „jedni drugich brzemiona nosić”.

         Wykład ukazał głębię i bogactwo Słowa Bożego. Ileż razy słyszeliśmy przypowieść „O miłosiernym Samarytaninie”, ale dzięki rekolekcyjnym spotkaniom powoli odkrywaliśmy jej główne przesłanie i sens. Przypowieść ukazuje akt stworzenia człowieka codziennego, żyjącego Bogiem. Chrystus uczynił się bliźnim człowieka, stał się naszym Samarytaninem. Czynić się bliźnim – to „czuwać z Chrystusem i być bliźnim w jego byciu Samarytaninem”.   Tam, gdzie ludzie przechodzą obojętnie jak kapłan i lewita, tam rodziny, parafie, gminy i społeczeństwa są marne. W naszych czasach pomiędzy ludzi wkrada się coraz bardziej cień nieprawdy, a kłamstwo nie pozwala dostrzec cierpienia drugiego człowieka. Jesteśmy zobowiązani do modelowania się na obraz i podobieństwo miłosiernego Samarytanina.

„Być ubogim”, to znaczy przywiązywać się do swojego BYĆ – a nie „mieć”. Wtedy tylko dążymy do szczęścia, który jest „staraniem się”, a nie czymś nabytym raz na zawsze.

         Naszym jedynym drogowskazem jest KRZYŻ – jako szczyt ludzkiej nędzy                          i równocześnie SZCZYT BOŻEGO MIŁOSIERDZIA. Stawać się bliźnim i łączyć się                    z bliźnim – to jedyna droga do budowania Królestwa Niebieskiego.

Miłosierny Samarytanin nie unikał KRZYŻA, którym był drugi, cierpiący człowiek.                  O. LEON KNABIT – w swoim wykładzie - „Miłosierdziem zobowiązani” - nawiązał do słów Papieża, że JUBILEUSZ się nie kończy, trzeba nam więc nieustannie „wypływać na głębię” – zawsze zaczynając od Jezusa. Jubileusz – to czas WIELKIEGO MIŁOSIERDZIA, którego Krzyż jest największym znakiem. Poprzez Boże Miłosierdzie chrześcijanin idzie ku dobru, ale potrzebna jest modlitwa i działanie. Jeśli chcemy stawać się Samarytanami musimy rozpoznawać Jezusa w każdym człowieku. Uczyć się przebaczać i zdobywać umiejętność potępiania grzechów – a nie człowieka. W swoim nauczaniu Papież nakazał kontemplować cierpiącą twarz Chrystusa w cierpiących ludziach. Trzeba przebaczać i dostrzec piękną PRAWDĘ – ilu ludzi jest dla nas Jubileuszem. Przebaczać i odpuścić – tej najtrudniejszej sztuki uczy Papież – niosąc grzechy całego świata. O. Leon Knabit porównał cierpiącego                    i przygarbionego Jana Pawła II do Pana Jezusa dźwigającego krzyż na Kalwarię.                    Natomiast Pani redaktor LUDMIŁA GRYGIEL nakreśliła w swym wykładzie sylwetkę duchową i działalność św. Katarzyny ze Sieny, bo choć żyła ona w XIV wieku, to nadal powinna być dla nas wzorem życiowej postawy. Św. Katarzyna to wielka obrończyni  Kościoła i orędowniczka pokoju. Pozostawiła po sobie wizję wspólnotowości                                   i odpowiedzialności świeckich za Kościół. Święta ze Sieny uczy nas dzisiaj obrony godności ludzkiej i przypomina, że człowiek pozbawiony cnót – jest wewnętrznie pusty. U progu XXI wieku szczególnego znaczenia nabierają słowa św. Katarzyny na temat wspólnotowego działania zakorzenionego wokół wartości chrześcijańskich. Uczyła Ona i uczy prawdy,                  że każdy trud dla Kościoła jest owocny, a heroizm jest wpisany w ludzką naturę.

Tematyka rekolekcyjnych wykładów była bardzo spójna i niezwykle głęboka duchowo. Zmuszała każdego uczestnika do osobistej refleksji nad własną postawą życiową               i do stawiania sobie pytania – jakim jestem chrześcijaninem?

Każdy wykład kończył się wymianą zdań słuchaczy, którzy żywo reagowali na prezentowane treści, zadawali pytania i dzielili się swoimi doświadczeniami.

         Rekolekcyjne nauki były przygotowaniem do dyskusji i pracy w 6 grupach nad zadaniami:

miłosierny Samarytanin:  -     w małżeństwie i rodzinie

-         w gminie, mieście i powiecie

-         w szkole

-         w służbie zdrowia

-         w parafii i diecezji

-         czy Podhalanie są miłosiernymi Samarytanami?

Każda grupa dyskutantów składała się z około 20 osób o różnym przekroju wiekowym i zawodowym. Dawało to możliwość szerokiego spojrzenia na problem i wymianę doświadczeń. Ustalone wnioski lider każdej grupy prezentował później na forum ogólnym. Stwierdzono, że postawa miłosiernego Samarytanina potrzebna jest w każdej dziedzinie naszego życia.

Nie można sobie wyobrazić małżeństwa i rodziny bez miłosierdzia we wzajemnych relacjach małżonków i pozostałych członków rodziny. Wszystkie płaszczyzny społecznego życia zależą od efektów wychowawczych i postaw moralnych w rodzinie, w której uczyć się trzeba sztuki kompromisu, wzajemnego szacunku i godności.

Środowisko gminy, miasta i powiatu – dotyczy każdego z nas.

Urzędnicy - to przecież ludzie, to my. Bezrobocie, alkoholizm, narkomania, ogólna bieda – to problemy, które można wspólnie rozwiązywać, przyjmując postawę miłosiernego Samarytanina. W Każdej miejscowości powinna być „Janina Ochojska”.

         Trudno sobie wyobrazić szkołę bez samarytańskich postaw i uczniów, i nauczycieli. Obecna reforma, jej przebieg, stan finansów państwa przysparzają szkolnictwu wiele problemów. Szkoła każdego szczebla jest miejscem wychowania do wartości, a to wymaga od nauczycieli ogromnej odpowiedzialności za siebie i wychowanków. Bez miłosiernego Samarytanina współczesna szkoła przestałaby pełnić swoją funkcję.

         Jakże potrzebne jest miłosierdzie w służbie zdrowia – stwierdzili dyskutanci. Człowiek nie może być tylko „numerkiem”. Lekarza musi interesować i ciało, i duch pacjenta, bo tylko w ten sposób można ocalić podmiotowość chorego. Matkę Teresę z Kalkuty uznano za wzór do naśladowania.

         Parafia i diecezja bardzo też potrzebują Samarytan. Poprzez parafię dostrzega się diecezję. Istniejące organizacje w parafii i diecezji mają ludziom pomagać, ale ich działalność zależy od nas. Parafia to nie budynek ale obowiązek każdego z nas. Potrzeba mądrego dialogu, aby parafia i kościół stały się rodziną, a rodzina – parafią i kościołem.

         Bardzo odpowiedzialne zadanie spoczęło na grupie mającej ustalić czy Podhalanie są miłosiernymi Samarytanami? Rozważano i porównywano, jak to było dawniej – a jak jest dziś. Pieczołowicie wyliczano dobroczynne akcje Podhalan, ale też nie pominięto zagrożeń, jak: pazerność, znieczulica, brak spotkań i sąsiedzkich odwiedzin, zanik rodzinnych więzi oraz pojawienie się „miłosierdzia marketingowego” dla reklamy.

Stwierdzono uczciwie, że Podhalanie są miłosiernymi Samarytanami – ale nie do końca, nie całym sercem, bo nie wykorzystują każdej okazji dla kształtowania samarytańskich postaw. Trzeba więc starać się o więcej.

         Uczestnicy Rekolekcji Podhalańskich w Rzymie pogłębiali swą duchowość przez codzienną wspólną modlitwę: śpiewanie Godzinek, Różaniec, odmawianie Koronki do Miłosierdzia Bożego i uczestnictwo we Mszy św.

Nabożeństwo pokutne, Droga Krzyżowa, Sakrament Pojednania – były szczególnymi momentami rekolekcji.

         Podhalanie mieli to szczęście i zaszczyt, że uczestniczyli we Mszy św. w kaplicy Domu Polskiego. Odprawianej przez abp. Szczepana Wesołego i bp. Stanisława Ryłkę.

Grupę rekolekcyjną odwiedził też bp Stanisław Dziwisz, Pani Hanna Suchocka ambasador RP przy Watykanie oraz Pani Hanna Gronkiewicz – Walz. Spotkanie to miało bardzo serdeczny, rodzinny charakter. Góralskie stroje, gadki i śpiewy stworzyły niepowtarzalny nastrój.

***

Spotkanie z umiłowanym OJCEM ŚWIĘTYM JANEM PAWŁEM II było dla Podhalan szczególnym i najważniejszym wydarzeniem rekolekcyjnym. Każdy marzył o tym, aby widzieć Papieża- Polaka, popatrzeć na Jego pełną dobroci i zatroskania twarz. Marzenia wraz z modlitwą w tej intencji polecaliśmy Matce Bożej. I wysłuchała nas. Uczestniczyliśmy w środowej, Generalnej Audiencji w Auli Pawła VI, a potem... Ojciec Święty spotkał się                  z nami prywatnie. Mimo zmęczenia wypytywał o nasze życie, żartował i błogosławił.  Wszyscy płakaliśmy ze szczęścia i wzruszenia.

Bogu Najwyższemu niech będą wielki dzięki za wszystkie łaski, jakie na nas spłynęły                     w Stolicy Piotrowej. Czas rekolekcji był wielkim zasiewem dobra w naszych duszach.

         Mogliśmy modlić się u Grobu św. Piotra, podziwiać Rzym nocą i chłonąć to, co mówiły do nas wieki o początkach chrześcijaństwa.

Dane nam też było przez jeden, dzień przebywać w Sienie i chodzić śladami św. Katarzyny, napawając oczy pięknem zabytkowego miasta.

W drodze powrotnej mieliśmy Padwę i możliwość modlitwy u św. Antoniego.

         Opiekunem V Światowych Rekolekcjach Podhalańskich w Rzymie był                                Ks. Władysław Zarębczan, który wraz z pracownikami Domu Polskiego troszczył się                           o wszystkie nasze potrzeby. Bóg zapłać im za to.

Odnowieni, ubogaceni i zobowiązani do wpatrywania się w przykład Chrystusa – miłosiernego Samarytanina – powróciliśmy na Podhale, by u stóp Ludźmierskiej Pani dziękować za dar pielgrzymki i rekolekcji.    

Barbara Sularz                                                    

Przed laty...

                                                    ***

   *Przed tysiąc kilkuset laty nikt jeszcze nie słyszał o Polsce, a tym bardziej o Podhalu, ale jak to już poprzednio zostało powiedziane, przypominanie starych i wiekopomnych wydarzeń z dziejów chrześcijańskich na progu trzeciego tysiąclecia chrześcijaństwa jest aż nadto uzasadnione.

   Zapewne wszyscy pamiętamy, że przed 1690-ciu laty (312-313 rok e.Ch.) za panowania cesarza rzymskiego - Konstantyna Wielkiego chrześcijaństwo stało się religią równouprawnioną, a niedługo później panującą. Nie zawsze jednak pamiętamy, że istniał już w tym względzie precedens, zatem...

* Przed 1700-et laty nastąpiło za sprawą św. Grzegorza Oświeciciela, zwanego Apostołem Armenii, nawrócenie tej starożytnej krainy na wiarę Chrystusową. Król armeński Tiridates III stał się w roku     302e. Ch. pierwszym w dziejach świata władcą chrześcijańskim.

  * Przed 1550-ciu laty, w roku 451 e. Ch.,  jak zapewne pamiętamy z nauki historii, wojska chrześcijańskie cesarstwa zachodniorzymskiego pod wodzą słynnego Aecjusza, wspomagane przez Wizygotów, Burgundów i Franków - w ogromnej bitwie na Polach Katalauńskich w Galii pokonały Hunów Attyli .Zwycięstwo to ochroniło zachodnie chrześcijaństwo i jego cywilizację przed zagładą ze strony pogańskich koczowniczych barbarzyńców. Historycy francuscy bitwę tę  uważają za 6-tą decydującą o losach świata.

  * Również przed 1550- ciu laty, w tym samym 451  roku e.Ch.  i w tym samym niemal czasie w cesarstwie wschodniorzymskim  w mieście  małoazjatyckim Chalcedonie  obradował sobór powszechny, który potępił błędnowierstwo  tzw. Monofizytów,   dotyczące natury Chrystusa.  Na soborze tym Armenia nie była reprezentowana, ale zdaje się nie to stało się najważniejszym wydarzeniem. Wiosną właśnie owego 451 - go roku,  kilkuset tysięczna armia pogańskiej sasanickiej  Persji  najechała chrześcijańską Armenię.  Sześćdziesiąt tysięcy Ormian  stawiło zacięty opór w wielkiej bitwie pod Awarair.  Persowie zwyciężyli, ale ich zwycięstwo okazało się „pyrrusowym”.  Ponieśli oni tak wielkie  straty, że musieli zrezygnować z podboju Armenii. O znaczeniu tej bitwy historycy europejscy na ogół milczą. Przetrwanie wówczas armeńskiego „przedmurza”  nie było bez znaczenia dla wschodniego  chrześcijaństwa.  Osłabione i rozdarte wówczas chrystologicznymi sprawami,  przetrwało ono pewnie dzięki heroizmowi Ormian. Z punktu widzenia ekumenicznego jest to przecież wydarzenie wielkie.

O powyższych faktach jakże często zapominamy lub zgoła o nich nie wiemy.  Jest jednakże pewne podobieństwo w obu tych ogromnych bitwach , stoczonych na dwu  odległych krańcach naszej cywilizacji  w tym samym czasie, to jest  na  Polach Katalaunskich  i pod Awarair w roku  451.  Obie mają wymiar  jakby wieszczy i apokaliptyczny.  Pod tym względem  - można je porównać jedynie  z mistyczną i może metaforyczną bitwą na Polu Kuruksetra -  z indyjskiej Bhagawad -  Gity. Dodajmy, że w tamtej bitwie  Armeńczyków pod Awarair poległ jako chrześcijański męczennik święty Armeńskiego Kościoła Wardan Manikonian, ojciec świętej Kościoła Gruzińskiego - księżniczki Szuszanik- również męczennicy za wiarę.  Postawi ktoś zarzut, że o wydarzeniach z 451 roku  dla zachowania okrągłej cyfry jubileuszowej powinniśmy pisać w roku minionym, ale nie bąźdzmy aż tak pedantyczni wobec rocznic wielocyfrowych.  Refleksje nie muszą się budzić natychmiast.  Zresztą temu opóźnieniu  można również nadać pewną -  znaczącą wymowę. Wieści o obu bitwach - ze względu  na przestrzeń i ówczesne warunki - dotrzeć mogły do Galii i do Armenii najwcześniej po kilku miesiącach.

   No cóż? Powiemy: ocalenie chrześcijaństwa, triumf, chrześcijański heroizm, męczeństwo i martyrologia.  Ale czy z powyższych odległych w czasie i nieco egzotycznych faktów można wydobyć jakieś aktualne przesłanie? Owszem. Można.  Choćby takie, byśmy obecnie naśladując Chrystusa i podążając za Ojcem Świętym wolnymi byli od wygórowanego  entuzjazmu wobec europejskiej integracji , przesadnego  europocentryzmu, bałwochwalczego kultu  dla nowoczesności i bezkrytycznego zapatrzenia w tzw. postęp.

Wacław Polakiewicz

Kapliczka pod wezwaniem Matki Boskiej Niepokalanego Poczęcia

 - na  Gutach przy moście

Panu Bogu na chwałę tę kapliczkę( na własny koszt) wybudował w roku 1891 mieszkaniec osiedla Guty Jan Gut "Rejusin" z żoną Agnieszką (z domu Sawicka). Do tej pory żyje wnuczka p. Jana Guta "Rejusina", budowniczego kapliczki. Przekazała mi ona następującą informację: „Na tym placu mój dziadek - Jan Gut "Rejusin" - pozwolił złożyć budulec (płazy),  który przeleżał l5 lat, ponieważ jego właścicielowi -Janowi Gutowi,  przydomek "Szewc" chodziło o to, by ten plac po prostu „zasiedzieć.” Odbyła się rozprawa w Wiedniu i trwała 8 lat. W załatwieniu sprawy pomagał hrabia Władysław Zamoyski. Ogłoszenie wyroku odbyło się w Krakowie. Sędzia powiedział wówczas do stron, że trudno wodę mierzyć w koszu”.

Działka zastała więc przyznana prawowitemu właścicielowi. Żona p. Jana Guta "Rejusina" postanowiła na tę pamiątkę wybudować dzisiejszą kapliczkę. Wzniósł ja Gut "Kominek" z Harendy. Figurę znajdującą się wewnątrz kapliczki sprowadził z Wiednia Ks.. Proboszcz Kaszelewski  do nowego kościoła w Zakopanem na Krupówkach, ale figura okazała się za mała do ołtarza. Żona Jana Guta "Rejusina" sprzedała krowę i kupiła figurę, która do dnia dzisiejszego stoi w kapliczce. Pod  figurą wmurowano trzecią stację drogi krzyżowej, którą również odkupiła żona Jana Guta Rejusina od Ks. Kaszelewskiego, gdyż tak się złożyło, że Proboszcz posiadał 2/3 stacje, czyli  o jedną za dużo, dlatego chętnie odstąpił.

Znana jest również inna historia o przyczynie budowy kapliczki. Jan Gut "Rejusin" służąc w wojsku austriackim brał udział  w walkach na Bałkanach. Złożył sobie wtedy ślubowanie, że jak wróci  cało do Ojczyzny, to z wdzięczności Panu Bogu za ocalenie życia wystawi kapliczkę przydrożna. I tak się stało w roku 1891. Osiedle  Harenda w latach 1890 nie posiadało kościoła i z owej kapliczki korzystało  5 - 6 osiedli, odprawiając przy niej na Gutach modlitwy, majowe nabożeństwa i różańcowe. W roku  1991 wykonano kapitalny remont kapliczki na Gutach . Remont przeprowadzono zgodnie ze zaleceniami konserwatora wojewódzkiego pod nadzorem mgr Józefa Zwijacza i dzięki ofiarności mieszkańców czterech osiedli.

Marian Mitan

ZOSTAŁ JESZCZE FILOZOF

Ksiądz powiedział w kościele, że wszystkich trzeba przeprosić i wszystkim przebaczyć.

— Idziecie jutro do pierwszej spowiedzi. Pan Jezus chce wam wszystko przebaczyć i darować. I wy musicie też przebaczyć swoim winowajcom. Ą w jakiej modli­twie powiedział o tym Pan Jezus?

Zaraz podniosło się kilka rąk. Nawet Zenek znał te słowa z „Ojcze nasz": „odpuść nam nasze winy jako i my dopuszczamy naszym winowajcom". Ksiądz po­chwalił go i dalej tłumaczył.

— Jeśli ty Izo, Zenku, Tomku nie przebaczysz, to i tobie Pan Jezus nie będzie mógł darować. Dlatego w swoim sercu musisz wszystkim przebaczyć i już się na nich nie gniewać. Trzeba także przeprosić każdego, wobec którego masz na sumieniu jakieś winy.

Tomek wracał do domu i rozważał: — Przebaczyć w sercu to nawet łatwo.

Tak naprawdę to nie ma złości nawet na Witka, który lubi każdego przezywać. Do niego też się czepiał i wo­łał: „Tomek — domek, Tomasz — co masz?" — i tak w kółko. Złościł-się na niego i gonił go, ale Witek był szybszy. Dopiero Mamusia poradziła, by nie zwracać uwagi na zaczepki i śmiać się z głupich rymów razem z Witkiem. Gdy tak zrobił, to Witkowi przeszła chęć przezywania go i już miał spokój.

Witkowi przebacza, na pewno. Ale trzeba będzie nie unikać go, okazać mu, że się już na niego nie gniewa. Więcej wrogów nie ma.

A z tym przeproszeniem to chyba też nie będzie takie trudne.

W domu skorzystał z okazji, że Mama była w kuchni sama. Przeprosił ją za wszystko, pocałował w rękę. Na­wet mu się tak jakoś rzewnie zrobiło i później w pokoju oczy sobie wycierał, żeby Kasia czegoś nie spostrzegła.

Kiedy Tatuś wrócił z pracy, też łatwo poszło z prze­praszaniem. Tomek nie skończył mówić, a Tatuś mocno go ogarnął ramieniem i powiedział: — Niech ci Pan Je­zus wszystko przebaczy. Ja ci dawno już darowałem twoje potknięcia. Pomódl się, synku, za swego ojca.

— Dobrze, Tatusiu — wyszeptał zawstydzony.

Ale nie bardzo wiedział, jak przeprosić Kasię. Może się zaśmieje, zażartuje z niego, a może nie będzie chcia­ła go słuchać. Ale przecież musi iść do niej. Trochę się skradał do jej pokoju. Bawiła się lalkami, które szere­giem usadowiła na swoimi łóżku.

— Co masz taką minę? — powiedziała zdziwiona.

— Ja jutro idę do pierwszej Spowiedzi. Pan Jezus ma mi wszystko przebaczyć — tu Tomek się zgubił. Powie­dział teraz nie tak, jak sobie przygotował: — Chciałem ci też wszystko przebaczyć.

— Co ty chcesz mi przebaczyć? — obrażonym głosem powiedziała Kasia. A co ja ci takiego zrobiłam?

— Przepraszam. Pomyliłem się, Kasiu. Ja chciałem cię przeprosić. No wiesz, za wszystko.

— Przeprosić? Za co?

— Sama wiesz. Ile to razy zrobiłem ci przykrość — mówił z trudem — złościłem cię, za włosy ciągnąłem. Za wszystko, Kasiu — powtórzył.

Spojrzała na niego tak bardzo dziwnie.

— ja... ja... — bąkała — ja się nie gniewam.

Wyglądała tak, jakby miała płakać.

Aż odetchnął, gdy wyszedł z pokoju Kasi. No! Ma to już za sobą. To chyba wszystko. Nie! Jeszcze Babcia! Będzie u niej wieczorem, to ją ucałuje. To będzie najła­twiejsze. Zostali jeszcze Dziadkowie na wsi. Tam by­wał czasem niegrzeczny i przecież ten zegar, co go wte­dy zepsuł... Nie może do nich pojechać.

Chwilę pomyślał. Poszedł do pokoju. Dużymi litera­mi napisał na kartce: „Kochani Dziadkowie! Jutro moja Pierwsza Spowiedź. Przepraszam Was za wszyst­ko i raz jeszcze za ten zegar".

Miał kopertę, ale poszedł do Tatusia, aby dobrze za­adresować. I po znaczek. Tatuś się nawet nie zapytał, co pisze w liście. Może się domyślił. Na dole, przy bramie, była skrzynka. Do niej wrzucił list.

— To już chyba wszystko — myślał z ulgą Tomek. Filozof merdał ogonem i patrzył dziwnie na niego.

— Nie, nie wszystko — przypomniał sobie. — Został właśnie Filozof. Jego też trzeba przeprosić.

Przygarnął pieska, głaskał go i mówił: — Ja cię, sta­ry, przepraszam. Słyszysz? Że cię nieraz nie chciałem wyprowadzać. Słyszysz? Że cię kilka razy uderzyłem. Teraz będzie lepiej, zobaczysz, piesku.

Filozof tak merdał ogonkiem, że aż się cały trząsł.

— On chyba zrozumiał, co mu powiedziałem — stwierdził Tomek.

W czasie obiadu Tomek urwał od swego smacznego kotleta spory kawałek i podał pod stołem pieskowi. Te­raz dopiero czuł, że przeprosił Filozofa.

Ks. Olgierd Nassalski

Stopka redakcyjna:

"Echa spod Giewontu" - Pismo Parafii Najświętszej Rodziny w Zakopanem ul. Krupówki 1a, 34 - 500 Zakopane. Skład redakcji: Beata Kępińska, Maria Krupa, Maciej Małeta, Monika Olszewska, Ks. Jan Przybocki (redaktor naczelny), Barbara Sularz, Marian Mitan (fotografie). Redakcja zastrzega sobie prawo skracania i zmiany tytułów nadesłanych materiałów. Adres internetowy naszej parafii: www.swrodzina.zakopane.pl