TURNIEJ CZTERECH SKOCZNI: skoki, daty, ludzie

Turniej Czterech Skoczni należy do najbardziej prestiżowych imprez światowego narciarstwa, a zwycięstwo w łącznej klasyfikacji czterech turniejów oznacza przejście do historii skoków narciarskich. Ma wśród sportowców rangę niemalże równą mistrzostwom świata, a na skocznie w Oberstdorfie, Ga-Pa, Innsbrucku i Bischofshofen ściąga dziesiątki tysięcy sportowych kibiców. Niedługo zobaczymy, kto wygra w 52 Turnieju.

Po raz pierwszy Turniej Czterech Skoczni wzbogacił kalendarz narciarstwa klasycznego w sezonie 1952/53. Po raz pierwszy rozegrano go w terminie od 1 do 11 stycznia, potem zawody organizowano na pierwszej z czterech skoczni począwszy od końca grudnia w Oberstdorfie, a potem 1 stycznia w Ga-Pa i dalej 4 i 6 stycznia w Innsbrucku i Bischofshofen. Od razu zawody rozegrano w klasycznej formie: liczyła się liczba punktów z czterech konkursów. Zawodnik, który zgromadził najwięcej punktów zostawał zwycięzcą. Zwycięstwo w Turnieju jest czymś niesłychanie prestiżowym. Pierwszy historyczny turniej wygrał Josef Bradl. Zaraz zanim uplasowała się czołówka skoczków norweskich: z Naesem, Doelpladsem i Krockenem na czele. Bradl wygrał tylko jeden konkurs w Innsbrucku, potem był za Norwegami, ale i tak to wystarczyło do zwycięstwa. W następnych latach zawodnik ten stale utrzymywał się w czołówce Turnieju: był trzeci w 1954, drugi w 1956 r. W następnym roku 1953/54 Bradl nie dał rady już zwyciężyć, a najlepszy okazał się Hans Bjoernstad. Norweg był pierwszym ze skoczków, którzy zwyciężyli w trzech konkursach. W sezonie 1954/55 po raz pierwszy najlepszy okazał się skoczek fiński, był nim Harri Silvenoinen. Rok później , w roku olimpijskim, oglądaliśmy triumf radzieckiej szkoły skakania. Skoczkowie z ZSRR po raz pierwszy startowali w tej imprezie, ale jak wystartowali! Na skoczni Bergisel wygrał Czakadze, a Nikołaj Skworcow w Bischofshofen, ale nie oni triumfowali, gdyż zwycięzcą całego Turnieju okazał się bardzo równo skaczący Nikołaj Kamienski, był on też pierwszym skoczkiem w historii, który zwyciężył w klasyfikacji łącznej nie zwyciężając w ani jednym z konkursów. W 1957/58 po raz pierwszy w Turnieju triumfował „orzeł Turyngii” – Helmut Recknagel, który wygrał w dwóch turniejach. Jak zwykle mocni byli Finowie i skoczkowie z ZSRR. A po tych pierwszych skokach Turniej przeżywa okres wzmożonego rozwoju i ciągle przybywa mu zwolenników...

System KO. Po raz pierwszy w historii Turnieju czterech Skoczni system KO został wprowadzony podczas 45. Turnieju w sezonie 1996/97. Obowiązuje w światowych skokach narciarskich tylko na tej imprezie i wyłącznie na niej. Dzień przed zawodami odbywają się kwalifikacje, podczas których zawodnicy walczą o awans z jak najwyższej pozycji. Zwycięzca kwalifikacji dostaje nr 50, konkurs odbywa się w parach 9jest ich 25). Drogą bezpośredniej konfrontacji do serii finałowej każdego konkursu dostaje się 25 zwycięzców 25 wspomnianych wyżej pojedynków. Zostaje 5 wolnych miejsc, które zajmują tzw. „lucky loosers”, co w tłumaczeniu oznacza „szczęśliwi przegrani”. Porażka każdego zawodnika w 1. Serii oznacza więc odpadnięcie w danym konkursie. System „KO” był też krytykowany, gdyż do finału często nie wchodzili zawodnicy, którzy znaleźliby się w nim gdyby konkurs odbywał się podług "normalnych” zasad sędziowania. Dlatego też wielokrotnie krytykowano ten system, mimo iż dla samej widowni jest on bardzo atrakcyjny, gdyż walka trwa do końca, począwszy na kwalifikacjach a skończywszy na finałowej serii. Jeśli dwóch zawodników ma taki sam dorobek punktowy to awansuje ten, który ma wyższy numer startowy czołowa „piętnastka” najlepszych skoczków świata startuje jakby z „urzędu” bez obowiązku kwalifikacyjnego. Niektórzy trenerzy nie wystawiają swoich zawodników do kwalifikacji celowo, by nie odkrywać kart przed właściwym konkursem, co jest zabiegiem taktycznym. Zrobił tak między innymi Reinhard Hess, który kilkakrotnie nie wystawiał do kwalifikacji Svena Hannawalda i Martina Schmitta.

Polacy w Turnieju. Polacy startują w Turnieju Czterech Skoczni począwszy od 1957 r. Najlepiej jak dotąd wypadł Adam Małysz, który zwyciężył w 2001 r.

Najlepsze miejsca Polaków:

·        Adam Małysz – 1 w 2001 r., 3 w 2003 r., 4 w 2002 r.

·        Józef Przybyła – 5 w 1965 r., 7 w 1964 r., 9 w 1967 r.

·        Antoni Wieczorek – 5 w 1962 r.

·        Stanisław Bobak – 5 w 1975 r., 6 w 1976 r.

·        Piotr Fijas – 8 w 1980 r., 7 w 1985 r., 7 w 1986 r.

·        Władysław Tajner – 9 w 1957 r.

Faworycie na 52. Turniej Czterech Skoczni. W tym sezonie zdecydowanych faworytów, którzy mają „murowane” szanse na sukces jest przynajmniej kilku. To nie czasy Weissfloga czy Nykaenena, którzy wygrywali z kim chcieli i jak chcieli i byli „królami” czterech Skoczni. Teraz króla skoczni, jednego, który zdecydowanie wygrywa z rywalami, nie ma i szanse ma przynajmniej kilku zawodników. Na pewno jednym z faworytów jest Adam Małysz. Polak co prawda ostatnio skakał trochę krócej niż oczekiwali rodacy, ale to niczego nie przesądza. Trener Apoloniusz Tajner mówi, że być może w najbliższym czasie Adam uzyska swoją najwyższą dyspozycję. A co może mu w tym pomóc? Przede wszystkim starty. Jak na razie jest 3 w PŚ. Drugim z wielkich faworytów jest Fin Janne Ahonen, jeden z najbardziej doświadczonych zawodników startujących w zawodach Pucharu Świata. Ahonen triumfował w Turnieju dwukrotnie i lubi cztery Skocznie. Ma wielkie szanse na to by powiększyć swoją statystykę zwycięstw. W teamie norweskim trener Mika Kojonkoski twierdzi, że największe możliwości tkwią obecnie w Roarze Lyoekelsoeyu i Sigurdzie Pettersenie. Obydwaj wykazują wielki postęp, wygrywali już w tym sezonie, mają więc silną motywację. Spośród Niemców największe perspektywy rokuje Sven Hannawald, który w 2002 r. wygrał wszystkie konkursy. Walczy u siebie, na znanych sobie obiektach, jest dobrze zmotywowany. Natomiast spośród skoczków austriackich najlepiej prezentują się Martin Hoellwarth i Andreas Widhoelzl – oni też są bardzo doświadczonymi, utytułowanymi skoczkami.

TURNIEJ CZTERECH SKOCZNI – STATYSTYKA ZWYCIĘZCÓW

Zwycięzcy Turnieju  Czterech Skoczni w latach  1953 – 2002 z zaznaczeniem najlepszych pozycji Polaków.

Opr. Wojciech Szatkowski

Muzeum Tatrzańskie

SKOCZNIE TURNIEJU CZTERECH SKOCZNI

„Schattenbergschanze” - Oberstdorf

Kraj: Niemcy

Data powstania: 1926 r.

Punkt konstrukcyjny: K 115

Rekordzista: Sigurd Pettersen (Norwegia) - 134 m - 28.12. 2003 r.

Pierwsza skocznia w Oberstdorfie powstała w 1909 r. Na skoczni „Schattenberg”  (co oznacza w tłumaczeniu – „Góra Cieni”) w Oberstdorfie rokrocznie w końcu grudnia rozpoczyna się Turniej Czterech Skoczni – jedna z najpoważniejszych imprez światowego narciarstwa klasycznego. W 1987 r. Oberstdorf był miastem-organizatorem mistrzostw świata w narciarstwie klasycznym. Faworytem tych zawodów był będący wtedy w wyśmienitej formie Fin Matti Nykaenen. Na dużym obiekcie nie on był jednak zwycięzcą, lecz Andreas Felder (Austria), drugi był Vegaard Opaas z Norwegii,  a trzeci kolejny z Austriaków – Ernst Vettori. 12 miejsce na dużej skoczni wywalczył polski skoczek Piotr Fijas. Zwłaszcza jego drugi skok na 113,5 m był bardzo dobry. Nykaenen zajął dopiero 19 lokatę, co było dla Finów poważnym rozczarowaniem. W drugim konkursie rozegranym na średniej skoczni Nykaenen miał być już nie do pokonania. Ale ponownie zwycięstwo wymknęło mu się z rąk. Tym razem świetnego Fina pokonał Jiři Parma z Czechosłowacji. Zwyciężył zdecydowanie, a Nykaenen był drugi po skokach na 88 i 87 m. Brązową śnieżynkę oznaczającą brązowy medal mistrzostw świata wywalczył Norweg Opaas. 14 w tym konkursie był Polak Jan Kowal. W konkursie drużynowym Finowie powetowali sobie wcześniejsze niepowodzenia i byli najlepsi, przed Norwegami i Austriakami. Kolejne mistrzostwa świata w konkurencjach klasycznych Oberstdorf organizować będzie w 2005 r.

Skocznia „Schattenbergschnze” jest obiektem sztucznym, z betonową wieżą i rozbiegiem. Jest wyposażona w wyciąg-windę, znajdującą się wewnątrz wieży. Skocznia ta uchodzi wśród zawodników za trudną technicznie. Obok „Schattenbergschanze” znajduje się „mamut” K 185, obiekt na którym rozgrywane były już mistrzostwa świata w lotach i zawody Pucharu  Świata.

Dane techniczne: wysokość progu – 3,2 m, długość rozbiegu – 93 m, wysokość skoczni – 137 m, średnia prędkość na progu – 91 km/h, kąt nachylenia progu – 11 stopni, kąt nachylenia zeskoku – 35,5 stopnia, Punkt K 115, punkt sędziowski – 123 m. Widownia do 18 tysięcy kibiców.

Zwycięzcy skoków w Oberstdorfie (w ramach Turnieju Czterech Skoczni, z zaznaczeniem najlepszych miejsc Polaków). 1954 – Olaf Bjoernstad (Norwegia), 1955 – Aulis Kallakorpi (Finlandia), 1956 – Eino Kirjonen (Finlandia), 1957 – Pentti Uotinen (Finlandia), 13. Józef Huczek (Polska), 1958 – Nikołaj Kamieński (ZSRR), 16. Andrzej Gąsienica-Daniel (Polska), 1959 – Helmut Recknagel (NRD), 1960 – Max Bolkart (RFN), 1961 – Juhani Kaerkkinen Finlandia), 1962 – Eino Kirjonen (Finlandia), 13. Antoni Wieczorek (Polska), 1963 – Toralf Engan (Norwegia), 13. Antoni Łaciak (Polska), 1964 – Torbjoern Yggeseth (Norwegia), 6. Józef Przybyła (Polska), 1965 – Torgeir Brandtzaeg (Norwegia), 11. Józef Przybyła (Polska), 1966 – Veikko Kankkonen (Finlandia), 9. Piotr Wala (Polska), 1967 – Dieter Neuendorf (NRD), 6. Józef Przybyła (Polska), 1968 - Dieter Neuendorf (NRD), 1969 – Bjoern Wirkola (Norwegia), 1970 – Gari Napalkow (ZSRR), 13. Tadeusz Pawlusiak (Polska), 1971 – Ingolf Mork (Norwegia), 3. Tadeusz Pawlusiak (Polska), 10. Przybyła (Polska), 1972 – Yukio Kassaya (Japonia), 1973 – Reiner Schmidt (NRD), 25. Wojciech Fortuna (Polska), 1974 – Hans Georg-Aschenbach (NRD), 8. Tadeusz Pawlusiak (Polska), 1975 – Willi Puerstl (Austria), 2. Stanisław Bobak (Polska), 1976 – Anton Innauer (Austria), 5. Stanisław Bobak (Polska), 1977 – Toni Innauer (Austria), 11. Stanisław Bobak (Polska), 1978 – Mathias Buse (NRD), 1979 – Jurij Iwanow (ZSRR), 1980 – Jochen Danneberg (NRD), 1981 – Hubert Neuper (Austria), 1982 – Matti Nykaenen (Finlandia), 1983 – Horst Bulau (Kanada), 9. Piotr Fijas (Polska), 1984 – Klaus Ostwald (NRD), 9. Piotr Fijas (Polska), 1985 – Ernst Vettori (Austria), 9. Piotr Fijas (Polska), 1986 – Pekka Suorsa (Finlandia), 3. Piotr Fijas (Polska), 1987 – Vegaard Opaas (Norwegia), 1988 – Pavel Ploc (Czechosłowacja), 1989 – Dieter Thoma (NRD), 1991 – Jens Weissflog (Niemcy), 1992 – Toni Nieminen (Finlandia), 1993 – Christof Duffner (Niemcy), 1994  – Jens Weissflog (Niemcy), 1995 – Reinhard Schwarzenberger (Austria), 1996 – Mika Laitinen (Finlandia), 18. Adam Małysz (Polska), 1997 – Dieter Thoma (Niemcy), 22. Adam Małysz (Polska), 1998 – Kazuyoshi Funaki (Japonia), 41. Małysz (Polska),  1999 – Martin Schmitt (Niemcy), 2000 – Martin Schmitt (Niemcy), 2001 – Martin Schmitt (Niemcy), 4. Adam Małysz (Polska), 2002 – Sven Hannawald (Niemcy), 5. Adam Małysz (Polska), 2003 – Sven Hannawald, 2. Hoellwarth, 3. Ahonen, 13. Adam Małysz (Polska).

„Olimpiaschanze” Garmisch – Partenkirchen

Kraj: Niemcy

Czas powstania: 1933 r.

Punkt konstrukcyjny: K 115

Rekordzista: Adam Małysz – POLSKA – 129,5 m (1 stycznia 2001 r.)

Skocznia w Garmisch-Partenkirchen została wybudowana na IV Zimowe Igrzyska Olimpijskie w 1936 r. Na jej zeskoku miała miejsce ceremonia otwarcia i zamknięcia tych Igrzysk. Polskich narciarzy jako sztandarowy prowadził Bronisław Czech. Na tej imprezie w gronie kandydatów do olimpijskiego złota, obok braci Ruudów, Reidara Andersena, Svena Erikssona i Seppa Bradla, po raz pierwszy był wymieniany skoczek z Zakopanego, Stanisław Marusarz. Skakała cała światowa czołówka. Konkurs na skoczni olimpijskiej był też rekordowym pod względem ilości publiczności. Skoki przyszło oglądać aż 150 tysięcy kibiców. Marusarz stoczył wyrównany pojedynek z najlepszymi na świecie. W pierwszym swoim skoku uzyskał 73 m, a w drugim jeszcze więcej 75,5 m. Te wyniki dały mu piąte miejsce. Pozostali Polacy: kuzyn Stanisława Andrzej Marusarz był 20, a Bronisław Czech 32. Zwycięzcą olimpijskich zmagań po raz drugi z rzędu został Birger Ruud. Bliski zwycięstwa był szwedzki skoczek Sven Eriksson, który skakał najdalej (dwa skoki po 76 m). Sędziowie jednak wyżej ocenili styl skoków Ruuda, który wyprzedził Erikssona o 1,5 punktu. Trzecie miejsce wywalczył kolejny z Norwegów, Reidar Andersen.

Skocznia „Olimpiaschanze” jest znana także z organizowanych od 1954 r. Turniejów Czterech Skoczni, jednej z najważniejszych imprez światowych skoków. Warto przypomnieć fakt, że uroczystego otwarcia tych zawodów w 1966 r. dokonał zaproszony przez organizatorów Stanisław Marusarz. Skoczył wówczas 66 m, a dziennikarze pisali „czapki z głów przed fenomenalnym Polakiem”. Przypomnijmy, że Marusarz skończył wtedy 53 lata i od 9 lat nie miał skokówek na nogach! Najlepsi skoczkowie tamtego okresu wzięli Marusarza na ramiona i nosili go po zeskoku. Rok wcześniej zawody otwierał Norweg Birger Ruud. Wykonał salto w przód z miejsca!

Konkurs w Ga-Pa jest zawsze organizowany w pierwszy dzień Nowego Roku. Skocznia była kilkakrotnie przebudowywana, a ostanie ważne zmiany miały miejsce w 1996 r., kiedy przesunięto punkt K ze 107 do 115 m. Uchodzi za skocznię trudną technicznie. Rekordzistą obiektu jest Polak – Adam Małysz.

Dane techniczne: długość skoczni – 264 m, wysokość – 119 m, długość rozbiegu – 82,5 m, wysokość progu – 3,2 m, kąt nachylenia progu – 10,5 stopnia, kąt nachylenia zeskoku – 35,5 stopnia. Punkt K 115, punkt sędziowski – 121 m.

Zwycięzcy skoków w Garmisch-Partenkirchen (w ramach Turnieju Czterech Skoczni z zaznaczeniem miejsc Polaków): 1954 – Olav Bjoernstad (Norwegia), 1955 – Aulis Kallakorpi (Finlandia), 1956 – Hemmo Silvenoinen (Finlandia), 1957 – Nikołaj Kamieński (ZSRR), 1958 – Willi Egger (Austria), 1959 – Helmut Recknagel (NRD), 1960 – Max Bolkart (RFN), 1961 – Koba Czakadze (ZSRR), 1962 – Georg Thoma (RFN), 1963 – Toralf Engan (Norwegia), 1964 – Veikko Kankkonen (Finlandia), 3. Józef Przybyła (Polska), 1965 – Erkki Pukka (Finlandia), 1966 – Paavo Lukkariniemi (Finlandia), 1967 – Bjoern Wirkola (Norwegia), 1968 - Bjoern Wirkola (Norwegia), 1969 - Bjoern Wirkola (Norwegia), 1970 – Jiri Raska (Czechosłowacja), 1971 – Ingolf Mork (Norwegia), 1972 – Yukio Kassaya (Japonia), 1973 – Rainer Schmidt (NRD), 1974 – Walter Steiner (Szwajcaria), 1975 – Karl Schnabl (Austria), 1976 – Anton Innauer (Austria), 1977 – Jochen Danneberg (NRD), 1978 - Jochen Danneberg (NRD), 1979 – Josef Samek (Czechosłowacja), 1980 – Hubert Neuper (Austria), 1981 – Horst Bulau (Kanada), 1982 – Roger Ruud (Norwegia), 1983 – Armin Kogler (Austria), 1984 – Jens Weissflog (NRD), 1985 - Jens Weissflog (NRD), 1986 – Pavel Ploc (Czechosłowacja), 1987 – Andi Bauer (RFN), 1988 – Matti Nykaenen (Finlandia), 1989  – Matti Nykaenen (Finlandia), 1990 – Jens Weissflog (NRD), 1991  – Jens Weissflog (NRD), 1992 – Andreas Felder (Austria), 1993 – Noriaki Kasai (Japonia), 1994 – Espen Bredesen (Norwegia), 1995 – Janne Ahonen (Finlandia), 1996 – Reinhard Schwarzenberger (Austria), 1997 – Primoż Peterka (Słowenia), 1998 – Kazuyoshi Funaki (Japonia), 1999 – Martin Schmitt (Niemcy), 2000 – Andreas Widhoelzl (Austria), 2001 – Noriaki Kasai (Japonia), 3. Adam Małysz (Polska), 2002 – Sven Hannawald (Niemcy), 3. Adam Małysz (Polska).

Bergisel - Innsbruck

Kraj: Austria

Czas powstania: 1927 r., ostatnia przebudowa  2001 r.

Punkt konstrukcyjny: K 120

Rekordzista: Sven Hannawald – NIEMCY – 134,5 m (4 stycznia 2002 r.)

Jedna z najsłynniejszych skoczni na świecie znajduje się w sercu Innsbrucku. Dwukrotnie w jej historii przeprowadzono na niej olimpijskie konkursy skoków oraz od 1953 r. trzeci w kolejności z konkursów Turnieju Czterech Skoczni. Skocznia była wielokrotnie przebudowywana, a ostatnia jej przebudowa miała miejsce po sezonie 2000/2001 i zwycięstwie Adama Małysza. Utraciła homologację FIS i skocznię przebudowano i powiększono na obiekt K 120. Tak więc ostatnim rekordzistą starej skoczni jest Małysz, a pierwszym nowej „Bergisel” świetny skoczek niemiecki Sven Hannawald. Jest to skocznia z charakterystycznym zeskokiem, który kończy się stromym przeciwstokiem. W 1966 r. jako przedskoczka zapowiedziano Polaka – Stanisława Marusarza. Ten wspomina, że dreszcze i wątpliwości ogarnęły go na rozbiegu, gdy zobaczył w oddali widoczny ... cmentarz. Ale ruszył do skoku i osiągnął 70 metrów wśród braw widowni, która potrafiła docenić hart ducha Polaka.

Jeśli chodzi o inne polskie akcenty na „Bergisel” to tu rozpoczął swoją piękną karierę jeden z najzdolniejszych polskich skoczków lat 60 – Józef Przybyła. Prasa sportowa zachwycała się jego walecznością i nazywała go „polnische Weitenjager” – polskim łowcą odległości, gdyż podczas Turnieju Czterech Skoczni w 1964 r. skakał pięknie i daleko. Ustanowił rekord skoczni w Innsbrucku i zajmował czołowe lokaty w skokach na tym obiekcie (3 w 1964 i 1965 r.). W walce o olimpijskie medale Zimowych Igrzysk Olimpijskich 1964 r. zwyciężył na „Bergisel” Norweg Toralf Engan, a Przybyła był dziewiąty. Później długo czekaliśmy na podobne sukcesy. Aż zwycięzcą w 2001 r. został Adam Małysz, ustanawiając ostatni rekord w historii „starej” skoczni „Bergisel”, która w tym samym roku została zburzona. Rekordzistą „nowej” skoczni jest Niemiec Sven Hannawald.

Zwycięzcy konkursów w Innsbrucku i najlepsze miejsca Polaków (w ramach Turnieju Czterech Skoczni): 1954 – Olav Bjoernstad (Norwegia), 1955 – Torbjoern Ruste (Norwegia), 1956 – Koba Czakadze (ZSRR), 1957 – Nikołaj Szamow (ZSRR), 15. Władysław Tajner (Polska), 1958 – Helmut Recknagel (NRD), 12. Andrzej Gąsienica-Daaniel, 16. W. Tajner (obaj Polska), 1959 - Helmut Recknagel (NRD), 1960 – Max Bolkart (RFN), 1961 – Kalevi Karkkinen (Finlandia), 1962 – Willi Egger (Austria), 5. Antoni Wieczorek (Polska), 1963 – Toralf Engan (Norwegia), 1964 – Veikko Kankkonen (Finlandia), 3. Józef Przybyła (Polska), 1965 – Torgeir Brandtzaeg (Norwegia), 3. Józef Przybyła (Polska), 9. Ryszard Witke (Polska), 1966 – Dieter Neuendorf (NRD), 1967 – Bjoern Wirkola (Norwegia), 10. Józef Kocyan (Polska), 1968 – Gari Napalkow (ZSRR), 9. Ryszard Witke (Polska), 1969 – Bjoern Wirkola (Norwegia), 1970 - Bjoern Wirkola (Norwegia), 8. Tadeusz Pawlusiak (Polska), 1971 – Zbynek Hubac (Czechosłowacja), 11. Adam Krzysztofiak (Polska), 1972 – Yukio Kassaya (Japonia), 1973 – Siergiej Boczkow (ZSRR), 8. Tadeusz Pawlusiak, 1974 – Hans Georg-Aschenbach (NRD), 10. Tadeusz Pawlusiak (Polska), 1975 – Karl Schnabl (Austria), 6. Stanisław Bobak (Polska), 1976 – Jochen Danneberg (NRD), 1977 – Henry Glass (NRD), 1978 – Per Bergerud (Norwegia), 1979 – Pentti Kokkonen (Finlandia), 1980 – Hubert Neuper (Austria), 1981 – Jari Puikkonen (Finlandia), 1982 – Manfred Deckert (NRD), 1983 – Matti Nykaenen (Finlandia), 1984 – Jens Weissflog (NRD), 1985  – Matti Nykaenen (Finlandia), 14. Piotr Fijas (Polska), 1986 – Jari Puikkonen (Finlandia), 1987 – Primoż Ulaga (Jugosławia), 1988  – Matti Nykaenen (Finlandia), 8. Piotr Fijas (Polska), 1989 – Jan Bokloev (Szwecja), 1990 – Ari Pekka-Nikola (Finlandia), 1992 – Toni Nieminen (Finlandia), 1993 – Andreas Goldberger (Austria), 1994 - Andreas Goldberger (Austria), 1995 – Kazuyoshi Funaki (Japonia), 1996 - Andreas Goldberger (Austria), 11. Adam Małysz (Polska), 1997 – Kazuyoshi Funaki (Japonia), 6. Adam Małysz (Polska), 1998 - Kazuyoshi Funaki (Japonia), 1999 – Noriaki Kasai (Japonia), 2000 – Andreas Widhoelzl (Austria), 2001 – Adam Małysz (Polska), 2002 – Sven Hannwald (Niemcy), 2. Adam Małysz (Polska).

Paul Ausserleitnerschanze - Bischofshofen

Kraj: AUSTRIA

Data powstania: 1947 r.

Punkt konstrukcyjny: K 120

Rekordzista: Sven Hannawald  - NIEMCY – 139 m (6 stycznia 2002 r.)

Skocznia w Bischofshofen – jednym z ośrodków narciarstwa w Austrii, nosi imię Paula Ausserleitnera, skoczka, który w początku 1952 r. miał na niej ciężki upadek i w kilka dni potem zmarł w szpitalu. Miejscowi działacze postanowili nazwać skocznię właśnie jego imieniem. Na obiekcie w Bischofshofen jest rozgrywany ostatni, czwarty konkurs Turnieju Czterech Skoczni. W 1999 r, rozegrano na niej konkurs w ramach Mistrzostw Świata, które odbyły się w Ramsau, gdzie jednak nie ma dużej skoczni. Skocznia posiada trybuny gotowe pomieścić do 30 tysięcy widzów. Skocznia jest ładnie wkomponowana w okoliczny krajobraz górski. Ma długi rozbieg o niewielkim nachyleniu. Jedynym jej mankamentem jest brak wyciągu. Ostatnie lata były bardzo bogate w niecodzienne wydarzenia: w 2001 r. po raz pierwszy w historii polskiego narciarstwa w Bischofshoefen przypieczętował swoje zwycięstwo w 49. Turnieju Czterech Skoczni polski skoczek Adam Małysz. W rok później niesamowitego wyczynu dokonał niemiecki skoczek Sven Hannawald. Jako pierwszy w historii zwyciężył wszystkie cztery konkursy Turnieju, ustanawiając na koniec nowy rekord obiektu w Bischofshofen.

Dane techniczne:  długość rozbiegu – 149 m, wysokość progu skoczni – 4,5 m, długość skoczni – 362 m, wysokość skoczni – 132,5 m, średnia prędkość na progu – 93 km/h, kąt nachylenia progu – 10,5 stopnia, kąt nachylenia zeskoku – 38 stopni, Punkt K 120 m, punkt sędziowski – 132 m

Zwycięzcy skoków w Bischofshofen ( w ramach Turnieju Czterech Skoczni, z zaznaczeniem najlepszych miejsc Polaków): 1954 – Sepp Bradl (Austria), 1955 – Torbjoern Ruste (Norwegia), 1956 – Jurij Skorczow (ZSRR), 1957 – Eino Kirjonen (Finlandia), 1958 – Helmut Recknagel (NRD), 17. Władysław Tajner, 1959 – Walter Habersatter (Austria), 1960 – Albin Plank (Austria), 1961 – Helmut Recknagel (NRD), 1962 – Willi Egger (Austria), 9. Antoni Wieczorek (Polska), 1963 – Torbjoern Yggeseth (Norwegia), 13. Antoni Łaciak (Polska), 1964 – Baldur Preiml (Austria), 10. Andrzej Sztolf (Polska), 1965 – Bjoern Wirkola (Norwegia), 1966 – Veikko Kankkonen (Finlandia), 1967 - Bjoern Wirkola (Norwegia), 1968 – Jiři Raška (Czechosłowacja), 1969 - Jiři Raška (Czechosłowacja), 1970 - Jiři Raška (Czechosłowacja), 1971 – Ingolf Mork (Norwegia), 5. Tadeusz Pawlusiak (Polska), 1972 - Bjoern Wirkola (Norwegia), 1973 – Rudolf Hoehnl (Czechosłowacja), 1974 – Berndt Ekstein (NRD), 1975 – Karl Schnabl (Austria), 1976 – Anton Innauer (Austria), 2. Stanisław Bobak (Polska), 1977 – Walter Steiner (Szwajcaria), 1978 – Kari Yliantilla (Finlandia), 1979 – Penti Kokkonen (Finlandia), 3. Piotr Fijas (Polska), 1980 – Martin Weber (NRD), 1981 – Armin Kogler (Austria), 1982 – Hubert Neuper (Austria), 1983 – Jens Weissflog (NRD), 1984 - Jens Weissflog (NRD), 1985 – Roar Stjernen (Norwegia), 3. Piotr Fijas (Polska), 1986 – Ernst Vettori (Austria), 9. Piotr Fijas (Polska), 1987 – Tuomo Ylipulli (Finlandia), 1988 – Matti Nykaenen (Finlandia), 1989 – Mike Holland (Stany Zjednoczone), 1990 – Frantisek Jeż (Czechosłowacja), 1991 – Andreas Felder (Austria), 1992 – Toni Nieminen (Finlandia), 1993 – Andreas Goldberger (Austria), 1994 – Espen Bredesen (Norwegia), 1995 - Andreas Goldberger (Austria), 1996 – Jens Weissflog (Niemcy), 1997 – Dieter Thoma (Niemcy), 2. Adam Małysz (Polska), 1998 – Sven Hannawald (Niemcy), 1999 – Andreas Widhoelzl (Austria), 2000 - Andreas Widhoelzl (Austria), 2001 – Adam Małysz (Polska), 2002 – Sven Hannawald (Niemcy), 9. Adam Małysz (Polska).

Wojciech Szatkowski

Muzeum Tatrzańskie