HEYA NORGE! – HOLMENKOLLBAKKEN - KOLEBKA SKOKÓW NARCIARSKICH

Holmenkollbakken – Oslo-Holmenkollen, Kraj: Norwegia, Data postania: 1892 r. Punkt konstrukcyjny: K 115, Rekordzista: Sven Hannawald – NIEMCY – 132,5 m (12 marca 2000 r.). Skocznia „Holmenkollenbakken” jest jednym z najsłynniejszych tego typu obiektów na świecie. Jest skocznią z którą związana jest historia narciarstwa klasycznego, można nawet śmiało powiedzieć, że jego kolebką. Zwycięstwo na tej skoczni od lat jest bardzo prestiżowym, a zwycięzcy wręczał puchar sam król Norwegii. Ta skocznia była także kolebką skoków. Wielokrotnie przebudowywana jest obecnie obiektem o punkcie K 115 m. Poprzedniczką tego obiektu była niewielka Husebybakken. Na skoczni przeprowadzono konkurs olimpijski 1952 r. oraz mistrzostwa świata w 1966 i 1982 r. Konkurs olimpijski w 1952 r. miało oglądać ponad 150 tysięcy kibiców (nawet podawana jest liczba 180 tysięcy!). Podobnie było na konkursach mistrzostw świata.

Skocznia w Holmenkollen jest od 1892 r. jednym z najważniejszych tego typu obiektów na świecie. Odbyły się na niej Zimowe Igrzyska w 1952 r. oraz Mistrzostwa Świata w 1930, 1966 i 1982 r. Podczas Zimowych Igrzysk w 1952 r, konkurs skoków oglądało 22 lutego 1952 r. aż 180 tysięcy widzów, co jest absolutnym rekordem w historii igrzysk. Nawet otwarcie zawodów było niezwykłe. Orkiestra złożona z sześciu gwardzistów w odświętnych czarnych mundurach ze złotymi pagonami zasygnalizowała zebranym o przybyciu króla Norwegii i jego rodziny. O zwycięstwie decydowały dwa skoki. Upadek w serii próbnej miał rekordzista świata, szwedzki skoczek Dan Netzel, dla niego igrzyska zakończyły się już na treningu, gdyż złamał sobie obojczyk. Skakano w granicach 70 m. W pierwszej serii najdalej poleciał, ku uciesze zebranych pod skocznią tłumów, Norweg Thorbjoern Falkanger, który składał wcześniej uroczystą olimpijską przysięgę w imieniu sportowców. Bergman skakał krócej, miał 67,5 m, a Sepp Bradl z Austrii skoczył tylko 60 m i już nie zgłosił się do swojej drugiej próby. Sensacyjnie daleko skakał nieznany skoczek niemiecki Toni Brutscher, który miał 66,5 m. O medalach olimpijskich zadecydowała druga seria. Wygrał Bergmann z Norwegii, gdyż miał równiejsze skoki od Falkangera, trzeci był Karl Holmstrom. Skakało też 4 Polaków: 24 był Wieczorek, 27 Marusarz, 33 Węgrzynkiewicz i 39 Tajner.

Wyniki olimpijskiego konkursu skoków – Zimowe Igrzyska Olimpijskie w Oslo (1952)

W 1966 r. na wielkiej skoczni w Holmenkollen triumfował Norweg Bjoern Wirkola, podwójny mistrz świata. Po raz trzeci Mistrzostwa  Świata w Oslo rozegrano w 1982 r. na małej skoczni K 70 Midstubakken był Armin Kogler z Austrii, a na dużej skoczni wygrał Matti Nykaenen z Finlandii, którego wielka kariera sportowa zaczęła się właśnie na tym obiekcie. Warto dodać, że po raz pierwszy na mistrzostwach świata rozegrano konkurs drużynowy w którym zwyciężyła drużyna Norwegii. W1992 r. skocznia obchodziła swoje stulecie. Wokół skoczni zgromadziły się tysiące Norwegów, a na jej zeskoku ułożono napis z gałązek świerkowych „100 lat” w języku norweskim. Na skoczni w Holmenkollen przeprowadzany jest od początku istnienia Puchar Świata w skokach oraz Puchar Kontynentalny. Skocznia posiada sztuczne oświetlenie, w lecie pokrywana jest igielitem. Posiada zabezpieczenie przeciwwiatrowe. W Holmenkollen organizowane są wielkie międzynarodowe zawody w skokach, kombinacji norweskiej, biegach narciarskich i biathlonie (Mistrzostwa Świata w 2000 r.). Jest to prawdziwa „stolica” światowego narciarstwa.

Pod progiem skoczni znajduje się słynne w całym świecie Muzeum Narciarstwa (Skimuseet), pokazujące bogate tradycje uprawiania narciarstwa w Norwegii. Są tam pokazane między innymi: pamiątki po norweskich polarnikach: Fridtjofie Nansenie – pamiątki z jego wypraw polarnych do bieguna północnego w latach 1893 – 96 i Roaldzie Amundsenie, którego ekspedycje zakończone zostały zdobyciem bieguna południowego i miały miejsce w latach 1910-1912. Na muzealnej ekspozycji pokazano między innymi namioty z wypraw Amundsena, oryginalne sanki, na których przewożono ładunki oraz narty i kijki, w tym oryginalne narty, które były używane przez Amundsena. Pokzano także współczesne wyprawy do bieguna północnego i południowego.

Na ekspozycji pokazane są medale olimpijskie norweskich narciarzy, a także pamiątki związane z uprawianiem narciarstwa przez rodzinę królewską. Nie zabrakło także pokazania legend Wikingów związanych z nartami. Na planszach pokazano także historię konkurencji klasycznych: biegów, skoków i kombinacji norweskiej, technikę wyrobu nart oraz najstarsze okazy nart znalezione w Norwegii, które są prawdziwymi unikatami w skali światowej.

Na zeskoku skoczni latem znajduje się basen. Organizowane są na nim zawody w skokach na nartach do wody. Narciarze na krótkich nartach są wyrzucani z loopingu wysoko w powietrze, kręcą salta i piruety, by ostatecznie wylądować w wodzie. Są to wspaniałe widowiska, ściągające pod skocznię w Holmenkollen tysiące fanów.

Dzięki temu skocznia „żyje” przez cały rok. Sztuczna skocznia z betonową wieżą i rozbiegiem zdecydowanie góruje nad otoczeniem i jest widoczna z daleka. Pewnie dlatego jest jednym z najchętniej odwiedzanych obiektów sportowych Norwegii (rocznie odwiedza ją ponad milion zwiedzających). Jeśli chodzi o polskie akcenty w Holmenkollen to trzykrotnym zwycięzcą zawodów na tym obiekcie był Adam Małysz (1996, 2001, 2003). Skocznia i przyległy do niej stadion są podzielone na sektory i mogą pomieścić nawet do 120 tysięcy widzów, a jak pokazał konkurs olimpijski z 1952 r., nawet więcej...

Dane techniczne: wysokość progu – 2,9 m, średnia prędkość na progu – 93 km/h, kąt nachylenia progu skoczni – 11,5 stopnia, kąt nachylenia zeskoku – 34,5 stopnia, Punkt K 115,  punkt sędziowski – 128 m.

Rekordziści obiektu w Holmenkollen:

1892 – Arne Ustvedt – 21,5 m

1893 – Igemann Sverre (Norwegia)  - 22 m

1894 – Jonas Holmen, Iver Dahl (obaj Norwegia) – 23 m

1896  – Kristian Tandberg, Cato Aaal (Norwegia) – 24 m

1897 – Eivind Roll, Morten Hansen (Norwegia) – 25,5 m

1902 – Reidar Gjoelme (Norwegia) – 29,5 m

1909 – Leif Berg (Norwegia) – 31 m

1911 – Tore Viker (Norwegia) – 33 m

1914 – Paul Braathen (Gran) – 33,5 m, Johs. Thomassen (Norwegia) – 34 m, Ole Grimsby- (Norwegia) – 35 m

1917 – Gregorius Gravli (Norwegia) – 35,5 m, Hans O. Oset (Norwegia) – 36 m, Inge Roll (Norwegia) – 37,5 m

1918 – Ivar S. Dahl (Norwegia) – 38 m, Josef  Henriksen (Norwegia) – 42 m

1922 – Narve Bonna (Norwegia) – 43,5 m, Jacob Thullin Thams (Norwegia) – 46 m

1928 – Harald Sorensen (Norwegia) – 47 m, Hans Vinjarengen (Norwegia) – 47,5 m, Alf Andersen (Norwegia) – 48 m

1929 – Roar Hellum (Norwegia) – 48,5 m, Bjarne Rosen (Norwegia) – 49,5m, Arvid Smedsrud (Norwegia) – 50 m

1930 – Olaf Ulland (Norwegia) – 50,5 m, Knut Kobberstad (Norwegia) – 51 m, Reidar Andersen (Norwegia) – 52 m

1938 – Trygve Gundersen (Norwegia)  – 54,5 m

1939 – Harry Lagert (Norwegia) – 55 m, Thorstein Skinnarland (Norwegia) – 57 m, Magnar Fosseide (Norwegia) – 58 m, Ole Jansen (Norwegia) – 58 m, Tore Fossbekk (Norwegia) – 59 m, Einar Burdal (Norwegia) – 59,5 m, Sven Eriksson Salanger (Szwecja) – 62 m

1940 – Reidar Karlsen (Norwegia) – 65,5 m, Sigurd Haanes (Norwegia) – 66 m, Jens Oestby (Norwegia) – 68 m, Kolbjoern Skjaeveland (Norwegia) – 68,5 m

1947 – Olav Stavik (Norwegia)  – 70 m, Hans Kaarstein (Norwegia) – 71 m

1959 – Otto Leodolter (Austria) – 71,5 m

1962 – Tormod Knudsen (Norwegia) – 73,5 m, Yosuke Eto (Japonia) – 78 m, Toralf Engan (Norwegia) – 78,5 i 80,5 m

1963 – Gene Kotlarek (Stany Zjednoczone) – 81,5 m, Torbjoern Yggeseth (Norwegia) – 84,5 m

1964 – Veikko Kankkonen (Finlandia) – 85 i 87 m

1965 – Lars Grini (Norwegia) – 89 m

1968 – Gjert Andersen (Norwegia) – 89 m, Bjoern Wirkola (Norwegia) – 91 m

1969 – Topi  Mattila (Finlandia) – 92 m

1976 – Karl Schnabl (Austria) – 96,5 m

1977 – Thomas Meissinger (DDR) – 98,5 m

1980 – Tom Levorstadt (Norwegia) – 105 m, Ole Bremseth (Norwegia) – 108,5 m

1981 – Primoż Ulaga (Jugosławia) – 109,5 m

1985 – Heiko Hunger (DDR) – 110,5 m

1992 – Jon Inge Kjoerum (Norwegia) – 113,5 m

1993 – Steinar Solhaug (Norwegia) – 114,5 m

1994 -  Mario Stecher (Austria) – 126,5 m

1997 – Haavard Lie (Norwegia) – 127,5 m

1999 – Olav Magne Doennem (Norwegia) – 131 m

2000 – Sven Hannawald (Niemcy) – 132,5 m

Rekordy skoczni w Holmenkollen z: Arbok 2000, materiały z Muzeum Narciarstwa w Holmenkollen.

ZWYCIĘZCY SKOKÓW NARCIARSKICH Z   HOLMENKOLLEN

Skocznia w Holmenkollen to historia światowych skoków. Na niej w 1952 r. odbył się olimpijski konkurs w skokach narciarskich. Na niej wychowywali się najlepsi skoczkowie „kraju fiordów”. Zawody „Holmekollenrennene” są najstarszymi na świecie zawodami w konkurencjach klasycznych, w tym także skokach narciarskich. Zwycięstwo na skoczni holmenkollskiej jest czymś więcej niż tylko sukcesem sportowym. Oznacza przejście do historii narciarstwa, gdyż sukces taki jest niezwykle prestiżowym i cenionym wśród skoczków. Zawody „Holmekollenrennene” po raz pierwszy odbyły się w 1892 r. Skoki, jako odrębna dyscyplina są rozgrywane od 1933 r. W zawodach tych startowali i zwyciężali najlepsi skoczkowie świata, wielokrotni medaliści olimpijscy i mistrzostw świata np. Birger Ruud, Reidar Andersen, Thorbjoern Falkanger, Helmut Recknagel, Bjoern Wirkola, Anton Innauer, Matti Nykaenen, Jens Weissflog, Espen Bredesen i inni. Dwukrotnie w zawodach w Holmenkollen triumfował polski skoczek Adam Małysz (1996, 2001). Zawody w Holmenkollen należą do skandynawskiego tournee Pucharu Świata i są rozgrywane zawsze w marcu.

Najlepsi skoczkowie w historii zawodów w Holmenkollen i ilość zwycięstw:

·        Reidar Andersen (Norwegia) – 3 zwycięstwa (1936, 1937, 1938)

·        Arne Hoel (Norwegia) –  3  zwycięstwa (1948, 1951, 1959)

·        Adam Małysz (Polska) – 3  zwycięstwa (1996, 2001, 2003)

·        Thorbjoern Falkanger (Norwegia) – 2  zwycięstwa (1949, 1950)

·        Helmut Recknagel (NRD) 2  zwycięstwa   (1957, 1960)

·        Bjoern Wirkola (Norwegia) – 2 zwycięstwa (1966, 1967)

·        Matti Nykaenen (Finlandia) – 2 zwycięstwa (1982, 1985)

·        Jens Weissflog (NRD) – 2  zwycięstwa (1989, 1990)

Zwycięzcy zawodów 1933 – 2003:

·        1933 – Arne B. Christiansen (Norwegia)

·        1934 – Birger Ruud (Norwegia)

·        1935 – Hans Beck (Norwegia)

·        1936 – Reidar Andersen (Norwegia)

·        1937 – Reidar Andersen (Norwegia)

·        1938 – Reidar Andersen (Norwegia)

·        1939 – Sven Eriksson (Szwecja)

·        1940 – Hilmar Myhra (Norwegia)

·        1946 – Asbjoern Ruud (Norwegia)

·        1947 – Goeorg S. Thrane (Norwegia)

·        1948 – Arne Hoel (Norwegia)

·        1949 – Thorbjoern Falkanger (Norwegia)

·        1950 – Thorbjoern Falkanger (Norwegia)

·        1951 – Arne Hoel (Norwegia)

·        1952 – Arnfinn Bergmann (Norwegia)

·        1953 – Otto Austad (Norwegia)

·        1954 – Nie odbyły się

·        1955 – Antti Hyvarinen (Finlandia)

·        1956 – Aulis Kallakorpi (Finlandia)

·        1957 – Helmut Recknagel (NRD)

·        1958 – Nikołaj Kamienski (ZSRR)

·        1959 – Arne Hoel (Norwegia)

·        1960 – Helmut Recknagel (NRD)

·        1961 – Nikołaj Szamow (ZSRR)

·        1962 – Toralf  Engan (Norwegia)

·        1963 – Torbjoern Yggeseth (Norwegia)

·        1964 – Veikko Kankkonen (Finlandia)

·        1965 – Dieter Neuendorf (NRD)

·        1966 – Bjoern Wirkola (Norwegia)

·        1967 – Bjoern Wirkola (Norwegia)

·        1968 – Vladimir Biełousow (ZSRR)

·        1969 – Topi Mattila (Finlandia)

·        1970 – Vladimir Biełousow (ZSRR)

·        1971 – Ingolf Mork (Norwegia)

·        1972 – Ingolf Mork (Norwegia)

·        1973 – Hans Schmied (Szwajcaria)

·        1974 – Walter Steiner (Szwajcaria)

·        1975 – Anton Innauer (Austria)

·        1976 – Karl Schnabl (Austria)

·        1977 – Aleksiej Borowicyn (ZSRR)

·        1978 – Harald Duschek (NRD)

·        1979 – Per Bergerud (Norwegia)

·        1980 – Armin Kogler (Austria)

·        1981 – Roger Ruud (Norwegia)

·        1982 – Matti Nykaenen (Finlandia)

·        1983 – Steinar Braten (Norwegia)

·        1984 – Vladimir Podzimek (Czechosłowacja)

·        1985  – Matti Nykaenen (Finlandia)

·        1986 – Ernst Vettori (Austria)

·        1987 – Andreas Felder (Austria)

·        1988 – Erik Johnsen (Norwegia)

·        1989 – Jens Weissflog (NRD)

·        1990 - Jens Weissflog (NRD)

·        1991 – Ernst Vettori (Austria)

·        1992 – Toni Nieminen (Finlandii)

·        1993 – Espen Bredesen (Norwegia)

·        1994 – Nie odbyły się

·        1995 – Andreas Goldberger (Austria)

·        1996 – Adam Małysz (Polska)

·        1997 – Kazuyoshi Funaki (Japonia)

·        1998 – Primoż Peterka (Słowenia)

·        1999 – Noriaki Kasai (Japonia)

·        2000 – Sven Hannawald (Niemcy)

·        2001 – Adam Małysz (Polska)

·        2002 – Simon Amman (Szwajcaria)

·        2003 – Adam Małysz (Polska)

opr. Wojciech Szatkowski

Muzeum Tatrzańskie