|
 W niedzielę 29 grudnia
rozpoczął się 51. Turniej Czterech Skoczni. Na „Schattenbergschanze”
najlepszy okazał się skaczący fenomenalnie daleko i pięknie
technicznie Sven Hannawald, który odniósł swoje 14 zwycięstwo w
karierze. Polski najlepszy skoczek Adam Małysz zajął 13 pozycję.
Śnieg na skoczni „Schattenberg”
był utrzymany tylko dzięki nowemu systemowi „snowkeeper”,
który schładzał śnieg nawet przy temperaturze plus dziesięciu
stopni. Jest to zupełna rewolucja jeśli chodzi o przygotowywanie
obiektów sportowych do zawodów najwyższej rangi. Dzięki temu
patentowi skocznia była dobrze przygotowana do zawodów, mimo
wysokiej temperatury, a nawet padającego deszczu. Sobotnie
eliminacje były dla skoczków bardzo nieprzyjemne ze względu na
gęsto padający deszcz. W niedzielę około 30 tysięcy sportowych
kibiców oglądało pierwszy konkurs 51. Turnieju Czterech Skoczni.
Na szczęście dla zawodników pogoda poprawiła się znacznie i
mimo, że było bardzo ciepło to warunki do oddawania skoków były
dobre za wyjątkiem wiatru, który wiał zawodnikom w plecy. W
eliminacjach Adam Małysz osiągnął 119 m i był tuż, tuż za Svenem
Hannawaldem, który jako jedyny pokonał granicę 120 metrów.
Konkurs był rozgrywany system „KO”. Zawodnicy skakali parami
tzn. rywalizowało o przejście do drugiej serii dwóch skoczków w
parze, a ten z zawodników, który skakał dalej i ładniej,
przechodził... Jest to na pewno bardzo ciekawy system, który
podnosi napięcie. W poszczególnych parach z zawodnikami innych
państw skakało między 50 skoczkami trzech Polaków: Tomisław
Tajner po skoku na 103 m przegrał pojedynek z Noriakim Kasai,
Marcina Bachledę pokonał Sigurd Pettersen. Natomiast Adam Małysz
poradził sobie z innym skoczkiem norweskim Bardalem. Adam
skoczył 118 metrów. Najdłuższy skok w pierwszej serii oddał
wracający do bardzo wysokiej dyspozycji sportowej Sven Hannawald.
Miał 125,5 m i otrzymał nawet trzy noty marzeń po 20 punktów. Po
pierwszej serii prowadził Hanni przed Ahonenem i
Austriakiem Hoellwarthem. Ładnie zaprezentował się także
wracający do skakania po jesiennej kontuzji Martin Schmitt.
 W drugiej serii Adam Małysz
skoczył jednak zdecydowanie krócej, miał tylko 113,5 m i ten
skok dał mu w sumie 13 lokatę. Fantastycznie daleko i pięknie
poleciał Hannawald. Miał 119 metrów i wygrał konkurs w
Oberstdorfie, drugi był Hoellwarth, trzeci Ahonen. Adam i
trener Tajner nie byli zadowoleni z wyników w Oberstdorfie.
Trener Tajner powiedział: - Adam Małysz stara się bardzo na
skoczni, chce skoczyć jak najlepiej, ale wciąż nie jest tak, jak
zakładamy. Muszę szczerze powiedzieć iż Adam zawiódł w tym
konkursie. Nawet nie prezentując najwyższej formy, powinien być
wyżej. Brakuje mu zgrania wszystkich niezbędnych elementów, jego
skoki są „niedopięte”. Uważam jednak, że Adama nadal stać na
dobre skakanie, o czym świadczą próby w seriach treningowych czy
kwalifikacji. Obserwuję Adama, widzę jego złość, chęć
zrehabilitowania się. Proszę kibiców, nie „dołujmy” Adama,
jesteśmy mu teraz wszyscy bardzo potrzebni. Właśnie teraz, kiedy
znalazł się w „dołku”, potrzebuje naszego wsparcia,
wyrozumiałości (za: Andrzej Stanowski, Teraz jesteśmy
potrzebni Adamowi, „Dziennik Polski” nr 302 (17792) z
poniedziałku 30 grudnia 2002 r.). Święte te słowa, nie jest
sztuką być z Małyszem w godzinach triumfu, bądźmy z nim wtedy
gdy skacze „gorzej” i naprawdę, nie załamujmy rąk, gdyż gorąco
wierzę, że Adam Małysz pokaże jeszcze w tym sezonie swój „lwi
pazur” i będzie nas zachwycać pięknymi i dalekimi skokami.
„Schattenbergschanze” -
Oberstdorf
Kraj: Niemcy
Data powstania: 1926 r.
Punkt konstrukcyjny: K 115
Rekordzista: Martin Schmitt –
NIEMCY – 133 m (29 grudnia 2000 r.)
Pierwsza skocznia w Oberstdorfie
powstała w 1909 r. Na skoczni „Schattenberg” (co oznacza
w tłumaczeniu – „Góra Cieni”) w Oberstdorfie rokrocznie w końcu
grudnia rozpoczyna się Turniej Czterech Skoczni – jedna z
najpoważniejszych imprez światowego narciarstwa klasycznego. W
1987 r. Oberstdorf był miastem-organizatorem mistrzostw świata w
narciarstwie klasycznym. Faworytem tych zawodów był będący wtedy
w wyśmienitej formie Fin Matti Nykaenen. Na dużym obiekcie nie
on był jednak zwycięzcą, lecz Andreas Felder (Austria), drugi
był Vegaard Opaas z Norwegii, a trzeci kolejny z Austriaków –
Ernst Vettori. 12 miejsce na dużej skoczni wywalczył polski
skoczek Piotr Fijas. Zwłaszcza jego drugi skok na 113,5 m był
bardzo dobry. Nykaenen zajął dopiero 19 lokatę, co było dla
Finów poważnym rozczarowaniem. W drugim konkursie rozegranym na
średniej skoczni Nykaenen miał być już nie do pokonania. Ale
ponownie zwycięstwo wymknęło mu się z rąk. Tym razem świetnego
Fina pokonał Jiři Parma z Czechosłowacji. Zwyciężył
zdecydowanie, a Nykaenen był drugi po skokach na 88 i 87 m.
Brązową śnieżynkę oznaczającą brązowy medal mistrzostw świata
wywalczył Norweg Opaas. 14 w tym konkursie był Polak Jan Kowal.
W konkursie drużynowym Finowie powetowali sobie wcześniejsze
niepowodzenia i byli najlepsi, przed Norwegami i Austriakami.
Kolejne mistrzostwa świata w konkurencjach klasycznych
Oberstdorf organizować będzie w 2005 r.
Skocznia „Schattenbergschnze”
jest obiektem sztucznym, z betonową wieżą i rozbiegiem. Jest
wyposażona w wyciąg-windę, znajdującą się wewnątrz wieży.
Skocznia ta uchodzi wśród zawodników za trudną technicznie. Obok
„Schattenbergschanze” znajduje się „mamut” K 185,
obiekt na którym rozgrywane były już mistrzostwa świata w lotach
i zawody Pucharu Świata.
Dane
techniczne: wysokość progu – 3,2 m, długość rozbiegu – 93 m,
wysokość skoczni – 137 m, średnia prędkość na progu – 91 km/h,
kąt nachylenia progu – 11 stopni, kąt nachylenia zeskoku – 35,5
stopnia, Punkt K 115, punkt sędziowski – 123 m. Widownia do 18
tysięcy kibiców.
Zwycięzcy skoków w
Oberstdorfie (w ramach Turnieju Czterech Skoczni, z zaznaczeniem
najlepszych miejsc Polaków). 1954 –
Olaf Bjoernstad (Norwegia), 1955 – Aulis Kallakorpi
(Finlandia), 1956 – Eino Kirjonen (Finlandia), 1957
– Pentti Uotinen (Finlandia), 13. Józef Huczek (Polska),
1958 – Nikołaj Kamieński (ZSRR), 16. Andrzej
Gąsienica-Daniel (Polska), 1959 – Helmut Recknagel (NRD),
1960 – Max Bolkart (RFN), 1961 – Juhani Kaerkkinen
Finlandia), 1962 – Eino Kirjonen (Finlandia), 13.
Antoni Wieczorek (Polska), 1963 – Toralf Engan (Norwegia),
13. Antoni Łaciak (Polska), 1964 – Torbjoern
Yggeseth (Norwegia), 6. Józef Przybyła (Polska), 1965
– Torgeir Brandtzaeg (Norwegia), 11. Józef Przybyła (Polska),
1966 – Veikko Kankkonen (Finlandia), 9. Piotr Wala
(Polska), 1967 – Dieter Neuendorf (NRD), 6. Józef
Przybyła (Polska), 1968 - Dieter Neuendorf (NRD),
1969 – Bjoern Wirkola (Norwegia), 1970 – Gari
Napalkow (ZSRR), 13. Tadeusz Pawlusiak (Polska), 1971
– Ingolf Mork (Norwegia), 3. Tadeusz Pawlusiak (Polska),
10. Przybyła (Polska), 1972 – Yukio Kasaya
(Japonia), 1973 – Reiner Schmidt (NRD), 25. Wojciech
Fortuna (Polska), 1974 – Hans Georg-Aschenbach (NRD),
8. Tadeusz Pawlusiak (Polska), 1975 – Willi
Puerstl (Austria), 2. Stanisław Bobak (Polska), 1976
– Anton Innauer (Austria), 5. Stanisław Bobak (Polska), 1977
– Toni Innauer (Austria), 11. Stanisław Bobak (Polska),
1978 – Mathias Buse (NRD), 1979 – Jurij Iwanow
(ZSRR), 1980 – Jochen Danneberg (NRD), 1981 –
Hubert Neuper (Austria), 1982 – Matti Nykaenen
(Finlandia), 1983 – Horst Bulau (Kanada), 9. Piotr
Fijas (Polska), 1984 – Klaus Ostwald (NRD), 9.
Piotr Fijas (Polska), 1985 – Ernst Vettori (Austria),
9. Piotr Fijas (Polska), 1986 – Pekka Suorsa
(Finlandia), 3. Piotr Fijas (Polska), 1987 –
Vegaard Opaas (Norwegia), 1988 – Pavel Ploc
(Czechosłowacja), 1989 – Dieter Thoma (NRD), 1991
– Jens Weissflog (Niemcy), 1992 – Toni Nieminen
(Finlandia), 1993 – Christof Duffner (Niemcy), 1994
– Jens Weissflog (Niemcy), 1995 – Reinhard
Schwarzenberger (Austria), 1996 – Mika Laitinen
(Finlandia), 18. Adam Małysz (Polska), 1997 –
Dieter Thoma (Niemcy), 22. Adam Małysz (Polska), 1998
– Kazuyoshi Funaki (Japonia), 41. Małysz (Polska),
1999 – Martin Schmitt (Niemcy), 2000 – Martin Schmitt
(Niemcy), 2001 – Martin Schmitt (Niemcy), 4. Adam
Małysz (Polska), 2002 – Sven Hannawald (Niemcy),
5. Adam Małysz (Polska), 2003 – Sven Hannawald,
2. Hoellwarth, 3. Ahonen, 13. Adam Małysz (Polska).
Bohaterowie skoków w
Oberstdorfie
 Sven
Hannawald
Niemcy
Data urodzenia: 9 listopada
1974 r.
Miejsce: Hinterzarten
Klub: S.C. Hinterzarten
Popularny w Niemczech „Sveni” lub
„Hanni” długo był zawodnikiem, którego talent rozwijał się
jakby w cieniu Martina Schmitta aż wreszcie eksplodował w
sezonie 2001/2002. Hannawaldowi udało się coś czego nie
osiągnęli przed nim najlepsi skoczkowie świata – zwyciężył we
wszystkich czterech konkursach Turnieju Czterech Skoczni. Od
tego momentu rozpoczął się jego tryumfalny pochód po skoczniach
całego świata. Na Zimowych Igrzyskach w Salt Lake City wywalczył
z kolegami z reprezentacji złoty medal w konkursie drużynowym,
pokonując Finów zaledwie o 0,1 punktu! W konkursie na skoczni
średniej wywalczył srebro, a na dużej walcząc o olimpijskie
złoto upadł i ostatecznie był czwarty. Jest drugim na świecie
zawodnikiem, który dwa razy był mistrzem świata w lotach
narciarskich: w 2000 r. w norweskim Vikersund i w Harrachowie
(2002). Bardzo żywiołowo reaguje na swoje sukcesy.
Niestety w sezonie 2001/2002 nie
lubiany przez polskich kibiców. Do pojednania
polsko-niemieckiego doszło podczas marcowego konkursu w Planicy,
kiedy stojący na podium „Hanni” wziął w ręce biało-czerwoną, a
Adam Małysz flagę narodową Niemiec. Ten gest pojednania i
przyjaźni stanowi znakomite przesłanie na przyszły sezon, który
dzięki temu będzie odbywał się z pewnością w lepszej atmosferze.
W sezonie 2002/03 po fatalnym występie w Kuusamo, wycofał się ze
skakania. Wielki powrót „Hanniego” nastąpił na skoczni „Titlis”
w Engelbergu, gdzie w sobotę był trzeci, a w czwartek był poza
konkurencją i pewnie zwyciężył w konkursie. W Oberstdorfie 2002
był bezapelacyjnie najlepszy, skakał po prostu pięknie i
Hanni był poza zasięgiem rywali. Wiele pracy w jego
wizerunek medialny włożyli psychologowie, podobno jest już innym
zawodnikiem. Hanni pomagał też w czasie konkursów w
Hinterzarten, gdzie skakała młodzież z Polski i Niemiec, by
zmienić wizerunek niechęci Polaków do Niemców i odwrotnie.
Wyniki
sportowe: złoty i
srebrny medalista olimpijski: 1998 – Nagano – 14 (K 90), 48 (K
120), 2 druż., 2002 – Salt Lake City – 2 (K 90), 4 (K 120), 1
druż., 7-krotny medalista mistrzostw świata – 1998 – 2 (loty),
1999 – 8 (K 90), 2 (K 120), 1 druż., 2000 – 1 (loty), 2001 – 6
(K 120), 3 druż. (K 90), 1 druż. (K 120), 2002 – 1 (loty),
Turniej Czterech Skoczni: 1998 – 2, 1999 – 12, 2000 – 4, 2001 –
4, 2002 – 1, Puchar Świata: 1998 – 6, 1999 – 6, 2000 – 4, 2001 –
9, 2002 – 2.
 Janne
Ahonen
Finlandia
Data urodzenia: 11 maja 1977 r.
Miejsce: Lahti
Klub: Lahden Hiihtoseura
Bardzo uzdolniony skoczek fiński,
pochodzący z Lahti – miejscowości gdzie od lat rozgrywane są
słynne zawody w narciarstwie klasycznym „Salpauselkä Hiihdot”.
Trzykrotny mistrz świata juniorów. Dlaczego wybrał skoki?
Odpowiada: – Trudno powiedzieć. Skoki po prostu zawsze mi
się podobały. Może przyczynił się do tego fakt, że ten sport
jest ogromnie popularny w Finlandii – wyjaśnia Janne. Już
w 1993 r. znalazł się w kadrze Finlandii, mimo iż miał zaledwie
15 lat. Przez ostatnie kilka lat należał do najlepszych na
świecie, ale nie miał szczęścia do wielkich zawodów sportowych,
jak Zimowe Igrzyska Olimpijskie, na których często stawał tuż
obok podium – na czwartej pozycji. Zdobywał za to złote medale
mistrzostw świata w Thunder Bay (1995) i Trondheim (1997). Jest
też wicemistrzem świata w lotach narciarskich z Bad Mittendorf
(1996). Zajmował także czołowe lokaty w Turnieju Czterech
Skoczni, a w 1999 r. był jego zwycięzcą, mimo iż nie wygrał w
żadnym z konkursów. W związku z dobrymi wynikami sportowymi
stał się osobą bardzo popularną w Finlandii. Z czasem jednak
tak wielka popularność, tłumy fanów i fanek na każdym z
pucharowych konkursów, stały się uciążliwe: - Zbyt wielka
popularność nie jest wcale taka przyjemna. Po jakimś czasie to
przestaje być zabawne, odbiera człowiekowi prywatność... Skoki –
to prostu mój zawód, który chciałbym wykonywać jak najlepiej.
Ale gdy zaczynałem skakać ekscytował mnie każdy skok –
wypowiada się Ahonen. W swojej karierze Ahonen odniósł 14
zwycięstw, a 49 razy stał na podium (co daje mu 9 miejsce w
rankingu FIS).
Najlepsze lokaty w Pucharze
Świata: 1995 – 3, 1998 – 3, 1999 – 2. Warto dodać, że Ahonen
jest zawodnikiem niezwykle zamkniętym w sobie, u którego nawet
największe sukcesy czy też porażki, rzadko wywołują reakcję na
twarzy. Stąd wziął się zapewne jego przydomek „Maska”. W sezonie
2002/03 Janne Ahonen na razie ma trochę pecha. Już trzykrotnie
prowadził po pierwszej serii i nie wygrał konkursu. Szczęście
powróciło w Engelbergu (21 grudnia 2002 r.), kiedy w sobotnim
konkursie po drugim, pięknym skoku na 132,5 m zwyciężył w
konkursie. Wreszcie uśmiech zagościł na twarzy tego
nieprzeniknionego zawodnika. Natomiast w Oberstdorfie oddał dwa
ładne skoki, które dały mu podium. Cieszy fakt, że Ahonen znowu
liczy się w czołówce skoczków świata.
Wykorzystano fragmenty wywiadu
z Janne Ahonenem z: Przegląd Sportowy nr 14 (12054), art.
Magdaleny Parafiańczyk, Milczek przemówił.
Sukcesy sportowe: 3-krotny
olimpijczyk: 1994, 1998, 2002, srebrny medalista olimpijski,
1994 – 5 druż., 1998 – 4 (120), 5 druż., 2002 – 4 (90), 9 (120),
2 druż., Mistrzostwa Świata: 1995 – 9 (90), 9 (120), 1 druż.,
1996 – 2 loty, 1997 – 1 (90), 8 (120), 1 druż., 1999 – 4 (90), 4
(120), 4 druż, 2000 – 3 loty, 2001 – 3 (120), 2 druż. 120, 2
druż. 90. Turniej Czterech Skoczni: 1995 – 3, 1998 – 3, 1999 –
1, 2000 – 2, 2001 – 2. 13 zwycięstw w Pucharze Świata.49 razy na
podium zawodów Pucharu Świata.
Zwycięstwa Jannego w
Pucharze Świata
1.
Engelberg (Szwajcaria) – 19.12.
1993 r. 1. Ahonen, 2. Freiholz, 3. Myrbakken
2.
Garmisch-Partenkirchen (Niemcy) –
1.01. 1995 r. 1. Ahonen, 2. Goldberger, 3. Soininen
3.
Lillehammer (Norwegia) – 3.12.
1995 r. 1. Ahonen, 2. Nishikata, 3. Nikkola
4.
Tauplitz/Bad Mitterndorf (Austria)
– 10.02.1996 r. 1. Ahonen, 2. Goldberger, 3. Nikkola
5.
Lahti (Finlandia) – 7.03. 1998 r.
1. Ahonen, 2. Widhoelzl, 3. Brenden
6.
Chamonix (Francja) – 6.12. 1998 r.
1. Ahonen, 2. Funaki, 3. Schmitt
7.
Harrachov (Czechy) – 19.12. 1998
r. 1. Ahonen, 2. Hornschuh, 3. Funaki
8.
Harrachov (Czechy) – 20.12. 1998
r. 1. Ahonen, 2.Kasai, 3. Widhoelzl
9.
Engelberg (Szwajcaria) – 9.01.
1999 r. 1. Ahonen, 2. Funaki, 3. Schmitt
10.
Zakopane (Polska) – 17.01. 1999 r.
1. Ahonen, 2. Funaki, 3. Horngacher
11.
Harrachov (Czechy) – 7.02. 1999 r.
1. Ahonen,2. Ottesen, 3. Suchacek
12.
Villach (Austria) – 12.12. 1999 r.
1. Ahonen, 2. Schmitt, 3. Widhoelzl
13.
Lahti (Finlandia) – 4.03. 2000 r.
1. Ahonen, 2. Hannawald, 3. Ottesen
14.
Engelberg (Szwajcaria) –21.12.
2002 r. 1. Ahonen, 2. Hafele, 3. Hannawald. |
